exsecrābilitās , ātis, f. (exsecrabilis), die Abscheulichkeit, Apul. de dogm. Plat. 2, 16.
in-dissecābilis , e (in u. disseco), unteilbar, Isid. orig. 3, 5, 4.
... exta , ōrum, n. (viell. aus *exsecta von exsecare), die Eingeweide, exta (Gedärme) serpentibus et lacertis ... ... , opfern), Ov.: u. so exta deo dare, Ov.: secta fumosis exta dare focis, Ov.: quod ...
1. gurgulio , ōnis, m. (gurges), die Gurgel, Luftröhre, Varro u.a.: gurgulionibus insectis, Cic. fr.: gurgulione consecto, Amm.: huic gurgulio est exercitor, der Schlund, d.i. der Rausch ...
cōn-sequor , secūtus sum, sequī, beifolgen ... ... eam est auguratus, quae brevi consecuta est, Cic.: quodsi non est mors consecuta (bei Krankheit), ... ... quam eorum opinionem magni errores consecuti sunt, Cic.: quod dictum magna invidia consecuta est, Nep.: ex ...
sāno , āvī, ātum, āre (sanus), heilen, gesund machen ... ... Plin.: vulnus, Plin.: corpora vix ferro quaedam sanantur acuto, Ov.: non ferri desectione nec cauteriorum adustione sanamur, Augustin. – ex magno et diutino languore sanari, ...
1. sūra , ae, f. ( ionisch ὤρη, ωρη), I) die Wade, Cic. u.a.: exsecare suras vel suffragines, Amm.: suras cothurno vincire, Verg.: suras includere auro, ...
āleo , ōnis, m. (alea), der sein ganzes Dichten u. Trachten auf das Würfelspiel Richtende, der Spielsüchtige, der Spieler, Naev. com. 118. Catull. 29, 2. Tert. fug. in persec. 13.
... I) im allg.: sectam meam exsecutae, Catull.: eorum sectam sequuntur multi mortales, Naev. ... ... cuius sectam atque imperium secutus est, Cic.: Vitruvius sectamque eius secuti, seine Anhänger, ... ... quorum etc., Cic.: Stoici et Epicuri sectam secuti, Quint.: Stoicorum secta, Tac.: Stoica secta, ...
upupa , ae, f. (εποψ), der Wiedehopf, Varro LL. 5, 75. Plin. 10, 73. Plin. Sec. 1, 22. p. 36, 5 Rose. Vulg. Lev. 11, ...
resex , ecis (reseco), sc. palmes, eine junge Rebe, die beschnitten wird, etwa Stürzel ( auch custos gen.), Colum. 4, 21, 3 u.a.
... Menschen, ungues ponere, Hor., od. resecare, Plin., od. subsecare, Ov., od. recidere, Curt.: ungues rodere, an den ... ... unguem ipso cymatio coniungantur, Vitr. 4, 6, 2: omnia in unguem secto via limite quadret, Verg. georg. 2, ...
inquam , is, it, Perf. inquiī, verb. defect. (aus *insquam; vgl. 2. inseco), ich sage, spreche, wird einem oder mehreren Wörtern, die angeführt werden, nachgesetzt, unser sage (sagte) ich, sagt (sagte ...
... sēgmen , inis, n. (Stamm sec, wov. auch seco), Schnitzel, Splitterchen, Stückchen, unguium et capilli segmina, Fab. ... ... sich weder absplittern, noch springen, Vitr. 7, 3 extr.: nulli secabile s., v. Atom, Auson. egl. 1, ...
tacitē , Adv. (tacitus), I) schweigend, still, im ... ... tacite ferre, Liv.: tacite auscultare, Plaut.: tacite praetereuntem (wenn er vorbeiging) exsecrari, Liv. – II) still, geheim, im stillen, perire, ...
axicia , ae, f. (*asseco), die Schere, Plaut. Curc. 578.
psacas , s. psecas.
as-sisto (ad-sisto), astitī (adstitī), ere, hintreten, ... ... accede, nate, assiste, Cic. poët.: assiste ilico, Plaut.: ego assistam hinc altrinsecus, Plaut.: alter instinc alter hinc assistite, Plaut.: hic propter hunc assiste, ...
īsicium , iī, n. (urspr. insicium, v. insico, āre = 1. inseco, s. Macr. sat. 7, 8, 1), ein Gericht von gehacktem Fleisch, Gehacktes, Füllsel, Wurst, gew. im Plur., Varro ...
pūtēsco (pūtīsco), tuī, ere (puteo), in Verwesung ... ... putescet, Cato r. r. 3, 4: quod si minus idoneae tempestates sint consecutae, putescere semina soleant, Varro r. r. 1, 34, 1: muria ...
Buchempfehlung
Die tugendhafte Sara Sampson macht die Bekanntschaft des Lebemannes Mellefont, der sie entführt und sie heiraten will. Sara gerät in schwere Gewissenskonflikte und schließlich wird sie Opfer der intriganten Marwood, der Ex-Geliebten Mellefonts. Das erste deutsche bürgerliche Trauerspiel ist bereits bei seiner Uraufführung 1755 in Frankfurt an der Oder ein großer Publikumserfolg.
78 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro