Tūsculānus , s. 2. Tūsculum.
Tūsculānēnsis , e, s. Tūsculānus( unter Tusculum).
1. ager , agrī, m. (griech. ἀγρός, gotisch ... ... das Gebiet, Setinus, Titin. fr. u. Cic.: Tusculanus, Veiens, Cic.: Helvetius, Caes.: agrum nostrum invadere, Liv. – / ...
mōns , montis, m. (Wz. *men, zu ... ... u. Ov.: mons nivium, Lampr.: montes argenti, Plaut., frumenti, Plaut.: Tusculanus, ein hohes, prächtiges Gebäude in od. bei Tuskulum, Plin.: stabant ...
1. cōpia , ae, f. (aus *co-opia ... ... tam urbanae quam rusticae, Plin. ep.: copiae urbis, maris, Plin. ep.: Tusculanus ager opimus copiis, Liv.: alere se eorum copiis, Caes.: alcis exercitum suis ...
1. ortus , ūs, m. (orior), I) der ... ... animantium, Cic.: primo ortu, gleich nach der Geburt: Cic.: Cato ortu Tusculanus, Cic.: ortum ducere ab Elide, abstammen von E., Ov. – ...
Ulixēs , is, Akk. em, m., lat. (nach ... ... 3, 12. 23: Ulixis errationes, Vitr. 7, 5, 2: Octavius Mamilius Tusculanus, ab Ulixe deaque Circa oriundus, Abkömmling von Ul. u. der Göttin ...
opīmus , a, um (ops, opis), I) aktiv, u ... ... B) übtr.: a) bereichert, reich, praedā opimus, Cic.: Tusculanus ager opimus copiis, reich an Vorräten, Liv. – bildl., opus ...
2. Tūsculum , ī, n., eine uralte Stadt (municipium) ... ... , die Tuskuler, Mart. 7, 31, 11. – B) Tūsculānus , a, um, zu Tuskulum gehörig, tuskulanisch, arx ...