dē-fīgo , fīxī, fīxum, ere, I) eig., ... ... crucem (den Marterpfahl) in foro, in comitio, in rostris, Cic.: duas virgas viscatas in terra, Varro: densos palos firme in terram, Frontin.: alqm in ...
morior , mortuus sum, moritūrus, morī (wie mors von ... ... B) v. lebl. u. abstr. Subjj.: 1) im allg.: virgae in tergo meo morientur, werden ihren Tod finden (= zerhauen werden), Plaut ...
ā-moveo , mōvī, mōtum, ēre, von irgendwo weg ... ... nefandos ignes procul delubris, Liv.: scripta et imagines ex bibliothecis, Suet.: Porcia lex virgas ab omnium civium Rom. corpore amovit, Cic.: locus a conspectu amotus, Liv ...
flōreo , uī, ēre (flos), blühen, in Blüte stehen, ... ... . in. im Spic. Solesm. 1. p. 393 Pitra ( wo quod virga Aaron floritura esset). – Nbf. flōrio, īre, s. bes. ...
redimo , ēmī, ēmptum (ēmtum), ere (red u. ... ... , abkaufen = durch Geld od. einen anderen Preis etwas abwenden, metum virgarum pretio, Cic.: acerbitatem a re publica privatis incommodis, Cic.: mortem morte alterius ...
mulceo , mulsī, mulsum (archaist. mulctum), ēre (verwandt ... ... 634. – B) übtr.: 1) leicht-, sanft berühren, virgā capillos, Ov.: aristas, Ov.: aëra motu, sanft bewegen, Lucr. ...
fascis , is, m., das Bund, das ... ... de vir. ill. 20, 1; vgl. lictores duo, duo ulmei fasces virgarum, Plaut. Epid. 28), fasces praeferre, Liv.: fasces habere, sich die ...
sequāx , ācis, Abl. ācī (sequor), I) leicht ... ... , folglich leicht zu bearbeiten, a) eig.: lentitia (virgarum salicis), Plin.: materia sequacior, Plin.: v. Pers., atque, ut ...
styrax , acis, m. (στύραξ), ... ... 1, 38: stor. oleum, Pelagon. veterin. 17 (§ 273 Ihm): stor. virga, Sulp. Sev. dial. 1, 19, 2.
dē-traho , trāxī, tractum, ere, I) herab-, herunterziehen ... ... lecto, Curt.: integrum corpus Christi patibulo, Lact.: coronam capite, Val. Max.: virgam non altā ilice, Ov. – armatos ingenti corporum mole secum ad terram, ...
ex-pedio , īvī u. iī, ītum, īre (vgl ... ... ) herausholen, heraus- (hervor-) nehmen, vorbringen, 1) eig.: virgas, Cic.: Cererem canistris, Verg.: foratas palmas, herausstrecken, Sedul.: quis ...
īn-sisto , stitī, ere, I) auf etwas ... ... iacentibus, auf die Gefallenen, Caes.: campis, Tac.: margine ripae, Ov.: virgā solum, quo insistebat, denotavit, Val. Max.: plantam, limen, auf den ...
co-erceo , cuī, citum, ēre (com u. arceo), ... ... der Hirt die Herde) zusammenhalten, in Ordnung halten, postrema, Verg.: virgā levem aureā turbam, Hor.: examen aeris strepitu, Col. – b) einen ...
secūris , is, Akk. im, Abl. ī, f ... ... 25, 1. – II) meton. (da secures, fasces u. virgae von den Liktoren den höchsten obrigkeitlichen Personen, bes. den Konsuln vorgetragen wurden, ...
pinguis , e (zu griech. πιμελή, Fett), ... ... ibid. 1, 5. – 2) beschmiert, crura luto, Iuven.: virga, Leimrute, Mart. – 3) dick für das Gefühl, folium, ...
Arcades , um, m. (Ἀρκάδες ... ... Sen. poët., od. astrum, Val. Flacc., der große Bär: virga, Merkurstab, Stat.: galerus, Merkurhut, Stat.
1. dē-cutio , cussī, cussum, ere (de u. ... ... Abl. womit? summa papaverum capita baculo, Liv.: eminentia papaverum capita virgā, Frontin.: olivas perticis, Plin.: nidos plumbatis sagittis, herabschießen, Plin. ...
fātālis , e (fatum), zum Schicksal-, zum Verhängnis gehörig, ... ... Schicksal jmds. od. eines Ortes geknüpft ist, verhängnisvoll, -reich, virga, Verg.: stamina, Ov.: pignora, v. Palladium, Ov.: glaeba, ...
Massȳlī , ōrum u. (poet.) ûm, ... ... , massylisch, poet. = afrikanisch, equites, Verg.: virga, Mart.: serpens, der Drache, der den Garten der Hesperiden bewachte, Mart. – b) Massȳlius , a, um, massylisch, virga, Lucan.: signa, Sil.
1. com-pello , pulī, pulsum, ere, I) zusammentreiben ... ... dem Eibisch hintreiben, Verg.: u. m. Ang. womit? virgā horridā imaginem nigro gregi, der schw. H. zutreiben, Hor. – ...
Buchempfehlung
Grabbe zeigt Hannibal nicht als großen Helden, der im sinnhaften Verlauf der Geschichte eine höhere Bestimmung erfüllt, sondern als einfachen Menschen, der Gegenstand der Geschehnisse ist und ihnen schließlich zum Opfer fällt. »Der Dichter ist vorzugsweise verpflichtet, den wahren Geist der Geschichte zu enträtseln. Solange er diesen nicht verletzt, kommt es bei ihm auf eine wörtliche historische Treue nicht an.« C.D.G.
68 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro