vitus , Abl. ū, Abl. Plur. ūbus, f. (ἰτυς), der Kreis des Rades, die Felge, Prob. inst. (IV) 116, 22 K. Prob. append. (IV) 193, 24. K. Rhemn ...
1. avītus , a, um (avus), vom Großvater od. von der Großmutter ... ... = uralt, bona paterna et avita, Cic.: paternus ager et avitus, Sen.: avitus ac patritus mos, Varr. fr.: regnum, Cic.: ager, großmütterliches ...
2. Avītus , ī, m., röm. Zuname, zB. A. Cluentius Avitus, Cic. Clu. 11. Vgl. Alcimus.
... volens, libenter, voluntate), verb. invitus et coactus, Cic., coactus invitusque, Lact.: volens seu invitus, er mochte wollen od. nicht, ... ... .: invitus istic sum, Cic.: ut nihil faciat invitus, Cic.: invitus facio, ut etc., Cic.: non invitus ...
servitūs , ūtis, f. (servus), die Dienstbarkeit ... ... r. Manne) dura hoc magis servitus est, Plaut. – alqm in servitutem abducere, Cic.: coniuges in ... ... servitutem imponere, Cic. – II) meton., die Sklaven, servitus crescit nova, von den Liebhabern eines ...
dēpavītus , a, um (v. ungebr. depavio), festgeschlagen, geebnet, depavita, Solin. 2, 4 cod. P 2 (Mommsen depasta).
pro-avītus , a, um, altväterlich, von den Vorfahren ererbt, regna, Ov.: rura, Stat.: potentia, Sil.: facta, Sil.
nātīvitus , Adv. (nativus), von Geburt an, durch die Geburt, Eccl.
per-invītus , a, um, sehr ungern, Cic. ep. 3, 9, 1. – Cic. ep. 7, 33, 2 u. Liv. 40, 57, 3 falsche Konjektur.
compavītus , a, um (com u. pavio), zertreten, Apul. met. 7, 21.
passīvitus , Adv. = passim, Tert. de pall. 3.
circumpavītus , a, um (circum u. pavio), ringsum dicht geschlagen, area, Plin. 12, 58.
scindo , scidī, scissum, ere (griech. σχίζω, altind. ... ... I) eig.: 1) im allg.: epistulam, Cic. (vgl. invitus litteras tuas scinderem, Cic. fr.): librum rationum in conspectu populi, Aur. ...
libēns u. lubēns , entis, Abl. ente ... ... gutwillig, aus freiem Antrieb, willig u. gern darauf eingehend (Ggstz. invitus), libenti animo, gern, mit willigem Herzen, Plaut. u. Cic ...
invītē , Adv. (invitus), ungern, wider Willen, invite loquere, gnate, Sen. Oedip. 1034 (1010): invite cepi Capuam, Cic. ad Att. 8, 3, 4: ficte referas gratiam invite danti, Varro sent. 12 Riese: Compar., quem ( ...
2. invītō , Adv. (invitus), wider Willen, Plaut. fr. bei Charis. 202, 31. Lex Urson. tab. 3, 3. lin. 32 im Corp. inscr. Lat. 2, 5439.
... latein. Eigenname, a) Latinus Alcimus Avitus Alethius, ein lat. Rhetor u. Epigrammatist ums Jahr 360 n. ... ... röm. Liter. 5 § 417, 3. – b) Alcimus Ecditius Avitus, Bischof von Vienna, als christlicher Schriftsteller u. Dichter bekannt, gest. ...
lībertās , ātis, f. (1. liber), I) die bürgerliche Freiheit (Ggstz. servitus), A) eig.: 1) im allg.: se in libertatem vindicare, sich in Fr. setzen, Cic.: servos ad libertatem vocare, den ...
paternus , a, um (pater), I) väterlich, vom Vater ... ... ), Cic.: horti, Cic.: paternae atque avitae possessiones, Cic.: paternus ager atque avitus, Sen.: pat. lacrimae, Sen. rhet.: pat. avus, von väterl. ...
diūtinus , a, um (diu), lange dauernd, lange, langwierig ... ... Plaut.: mansiones diut. Lemni, Ter.: labor, Caes.: bellum, militia, Liv.: servitus, Cic.: morbus, Suet.: diutino tempore, Apul.
Buchempfehlung
Seine naturalistische Darstellung eines Vater-Sohn Konfliktes leitet Spitteler 1898 mit einem Programm zum »Inneren Monolog« ein. Zwei Jahre später erscheint Schnitzlers »Leutnant Gustl" der als Schlüsseltext und Einführung des inneren Monologes in die deutsche Literatur gilt.
110 Seiten, 6.80 Euro