conduplicātio , ōnis, f. (conduplico), I) die Verdoppelung, scherzh. = Umarmung, Plaut. Poen. 1297. – II) insbes., als Redefigur = επαναδίπλωσις, die Wiederholung desselben Wortes zu Anfang des folgenden Satzes, Cornif ...
... idem hic tibi, quod boni promeritus fueris, conduplicaverit, Ter. Phorm. 516: primordia rerum, Lucr. ... ... 712: divitias, Lucr. 3, 71: tenebrae conduplicantur, Pacuv. tr. 412: eo modo conduplicabitur substantia spiritus, Augustin. ep. 147, 51: P conduplicatur, ›reperio repperi‹, Prisc. 9, 20. – scherzh. corpora ...
avidus , a, um, Adi. m. Compar. u. ... ... ingenium, Plaut. u. Sall.: mores, Plaut.: gens avidissima, Curt.: divitias conduplicant avidi, Lucr.: grati animi, non appetentis, non avidi signa proferre perutile est ...
prae-cipio , cēpī, ceptum, ere (prae u. capio), ... ... Iuven. 14, 229, wo nach Bücheler Rhein. Mus. 43, 295 conduplicari zu lesen ist. – absol., ut praeceperat, Curt.: ut erat praeceptum ...