1. trānquillus , a, um (trāns u. quies), ... ... eig., besonders von der Windstille, mare, Cic. u. (Ggstz. aestuans) Ps. Quint. decl.: fluvius, Mela: serenitas, Liv.: caelum, dies, ...
aestuo , āvi, ātum, āre (aestus), ... ... teneris tepefactis in ossibus umor aestuat, Verg.: vina aestuantia, Pallad.: stomachus frequenter aestuans erat, stieß auf, Plin. ep. 6, 16, 19 ed. Keil (vulg. interaestuans). – 2) übtr., vom Gemüte: a) leidenschaftlich aufgeregt ...
mare , is, Abl. ī, n. (gotisch marei ... ... latum ac turbidum, Sen.: turbatum, turbatius, Plin. ep. u. Suet.: aestuans (Ggstz. tranquillum), Ps. Quint. decl.: mare vastum atque apertum, ...
agito , āvī, ātum, āre (Intens. v. ago), ... ... ) umgehen, eine neue Stadt zu gründen, Flor.: quae cum multos dies noctesque aestuans agitaret, Sall. (vgl. Drak. Liv. 25, 36, 5). ...
ex-aestuo , āvī, ātum, āre, I) intr.: A) ... ... . – B) hervorbrausen, überfluten, branden, mare exaestuat, Curt.: Oceanus exaestuans, Mela: mare exaestuare super fretum, Curt.: fossae omnes, in quas Nilus ...
in-aestuo , āre, in etw. erbrausen, ... ... (entfesselt) erbrauset zürnender Eifer, Hor. epod. 11, 15: succensi stomacho fellis inaestuans (impietas), Prud. c. Symm. 1. praef. 58.