pascālis , s. pāscuālis.
pāscuālis u. synk. pāscālis , e (pascuum), auf die Weide gehend, α) ... ... vitulus, Vulg. 1. regg. 28, 24. – β) Form pascalis: oves, Cato oratt. 52. fr. 2: pecus, Lucil. ...
sino , sīvī, situm, ere, eig. niederlassen, niederlegen ... ... expurgem, Ter.: sine veniat, laß ihn nur kommen (drohend), Ter.: sine pascat aretque, Hor. – b) m. Acc.: sinite arma viris, Verg ...
intus , Adv. (vgl. εντός), I) von drinnen ... ... volent, Plaut.: cum extra et intus hostem haberent, Caes.: ut totum annum recte pascantur intus et foris, Varro: si vero infans intus (im Mutterleibe) decessit ...
rēfert , rētulit, rēferre, v. n. u. impers. ... ... , an idem displiceret, quibus non idem placuisset, Plin. ep.: quae (aves) pascantur necne, quid refert? Cic. – d) refert m. einem bestimmten Substantiv ...
2. saltus , ūs, m. (verwandt mit ἄλσος, ἄλτις ... ... die Viehtrift, s. pāscuus, ICt.: saltibus in vacuis pascant, Verg.: saltibus silvestribus delectantur, Varro. – zuw. = das Landgut, ...