2. habitus , ūs, m. (habeo), das »Sich-Gehaben ... ... habitu, vom besten Befinden, Cic.: virtus est animi habitus naturae modo atque rationiconsentaneus, Cic.: et hic quidem Romae tamquam in tanta multitudine habitus animorum fuit, ...
Wörterbucheintrag Latein-Deutsch zu »habitus [2]«. Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 1, Sp. 3000.