1. convictio , ōnis, f. (convinco), die Überzeugung von etw., der unwiderlegbare Beweis, rerum, Augustin. de trin. 13, 1 u. in euang. Ioann. tract. 95, 2 extr.
in-convulsus , a, um (in u. convello), ... ... 12, 14, 1: si ea, quae paulo ante conclusa sunt, inconvulsa (unwiderlegbar) servantur, Boëth. cons. phil. 4, 1. p. 72, II ...
... . – b) als wahr, unwiderlegbar beweisen, siegreich begründen, von etw. überzeugen, α ... ... convicta ab Apollonidensibus, daß dies (diese gewaltsame Besitzergreifung) von den A. unwiderlegbar erwiesen worden ist, Cic.: convictis virorum bonorum testimoniis, Cic.: quod ...
in-victus , a, um (in u. vinco), ... ... Curt.: armorum felicitas, Iustin.: fides (unverbrüchliche Treue), Curt.: defensio, unwiderlegbare, Cic.: u. so ratio invicta et eo invictior, quod etc., ...
īn-solūbilis , e, unlösbar, I) eig., ... ... = unvergänglich, aeternitas, Ps. Apul. Ascl. 40. – C) unwiderlegbar, unstreitig, signum, Quint. 5, 9, 3.