... auffallen, bei etwas niederfallen, I) eig.: A) im allg.: ad terram, Enn. ... ... inopinatum accidisset, Cic.: si quid gravius ei a Caesare accidisset, wenn C. strenger gegen ihn verführe, Caes.: ... ... accideret od. acciderit od. accidisset), d.i. α) mit u. ohne ...
abitus , ūs, m. (abeo), I) der Fort-, Weggang, der Abzug, die Abreise (Ggstz. adventus), eius, Ter.: post abitum huius, Cic.: abitus hirundinum, Plin.: abitus retro, Rückzug, ...
... antis, Akk. anta, m. (Ἀκάμας), I) Sohn des Theseus u. der Phädra, Verg. Aen. 2, ... ... auf Cypern, die Nordwestspitze der Insel, j. Hagios Epiphanios od. S. Pitano, Plin. 5, 129 (wo griech. Akk ...
abfore , abforem , abfuat , s. ab-sum a.E.
acerbus , a, um, Adj. m. Compar. u. Superl. ( ... ... .: facetiae, Tac.: acerbissimum acclamationum genus, Suet. – γ) v. Zuständen, herb, bitter, empfindlich, kränkend, schmerzlich, ... ... ep.: etsi erit acerbum auditu, Cic.: acerbum est ab aliquo circumveniri, acerbius a propinquo, Plaut. – ...
... zurückziehen (Ggstz. accedere), I) eig.: a) v. Pers.: abscede etiamnunc, ... ... .: hinc intro, Plaut.: paululum istuc, Plaut.: e conspectu, Plaut.: a curia, e foro, Liv.: paulum ab ... ... Cels. – II) übtr.: a) v. Pers.: α) der Zeit nach sich ...
ab-sonus , a, um, abtönend, I) eig., mißtönend, ... ... mit usw., tecta, Lucr.: absoni a voce motus, Liv.: m. Dat., nihil absonum fidei divinae originis ... ... absona dicta, Hor.: est enim absonum et insipiens m. folg. Infin., Amm. 17, 5, ...
abiectē , Adv. m. Compar. (abiectus), I) nachlässig, Gell. 2, ... ... II) zu Boden gedrückt, a) dem Stande nach, niedrig, gemein, Tac. ... ... , Cic. Tusc. 2, 55; Phil. 3, 28. – c) der Gesinnung nach, ...
ab-intus , Adv., s. 3. ā(ab) a.E.
... diebus accrescit, Plin. – insbes., Partiz. subst., accrescentēs, ium, m., die zum Kriegsdienst heranwachsenden Veteranen- und Soldatenkinder als stets ... ... et gremio miseros accrescere natos, Stat. / Partic. accretus, a, um, a) angewachsen an etwas, uruca araneo accreta ...
ab-surdus , a, um, (vgl. susurrus, surdus ... ... m. Infinit., bene dicere, Sall.: u.m. Dat., haud absurdum videtur propositi operis regulae paucis percurrere, quae etc., Vell. – m. ut u. Konj., ...
acceptus , a, um, PAdj. m. Compar. u. Superl. ( ... ... , erwünscht, angenehm (oft m. carus u. gratus verb., s. Deder. Dict. ... ... apud od. ad m. Akk., essetne servus apud te acceptissimus, Plaut.: pacis artibus vix ...
accentus , ūs, m. (accino), I) das Antönen, Blasen jmds., aëneatorum, Amm. 16, 12, 36; 24, 4, 22. – meton., der Klang, Ton, accentus (tibiarum) acutissimi, Solin. 5, 19 ...
abiectus , a, um, PAdj. m. Compar. u. Superl. (abicio ... ... Cic. – II) zu Boden gedrückt, a) der Stufe, dem Stande, Range nach, ... ... von Pers., Cic.: animus, Cic.: animus abiectior, Cic.: m. Genet. loc., multos sibi maestiores et abiectiores animi ...
absolūtē , Adv. m. Compar. (Plin. ep. ... ... Superl. (Cornif. rhet. 2, 28) (absolutus), I) in sich abgeschlossen, vollständig, vollkommen, Cic. u.a.: vivere, vollk. (= sittlich rein), Cic.: abs ...
abruptus , a, um, PAdj. m. Compar. u. Superl. ( ... ... .: per scopulosa et abrupta, Plin. – II) übtr.: a) im allg., nur subst., abruptum, ī, n., der Abgrund, bes ...
acceptor , ōris, m. (accipio), I) der Empfänger, (Ggstz. donator), ... ... 150. – Übtr.: a) im allg., acc. iniuriae (Ggstz. illator), Boëth. ... ... Plaut. trin. 204. Vgl. Rönsch Sem. p. 5. – c) acceptor personae, der ...
accursus , ūs, m. (accurro), das Herzulaufen, der Anlauf, das schnelle Anrücken, Tac., Val. Max. u.a.
absolūtus , a, um, PAdj. m. Comp. u. Superl. (v. absolvo), I) in sich abgeschlossen, vollständig, vollkommen (gew. verb. absolutus et perfectus, perfectus atque absolutus = höchst vollkommen), ...
... anseres de frumento, Plaut.: neminem a congressu meo, Cic.: canem a corio uncto, Hor.: alqm aedibus ... ... Komik., Suet. u.a.: ipsā solitudine absterriti, Liv.: m. ab u. ... ... moenia, Liv.: abst. eos a tam detestabili consilio, Liv. – m. bl. Abl., ...
Buchempfehlung
Der satirische Roman von Christoph Martin Wieland erscheint 1774 in Fortsetzung in der Zeitschrift »Der Teutsche Merkur«. Wielands Spott zielt auf die kleinbürgerliche Einfalt seiner Zeit. Den Text habe er in einer Stunde des Unmuts geschrieben »wie ich von meinem Mansardenfenster herab die ganze Welt voll Koth und Unrath erblickte und mich an ihr zu rächen entschloß.«
270 Seiten, 9.60 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro