abruptus , a, um, PAdj. m. Compar. u. ... ... Plin. ep. – neutr. subst., abruptum, ī, n., die steile Richtung nach ... ... .: a) im allg., nur subst., abruptum, ī, n., der Abgrund, bes. der Abgrund ...
Acesīnus , ī, m. I) Nbf. v. Acesines, w.s. – II) ein Fluß auf der taurischen Halbinsel, Plin. 4, 83. – Dav. Acesīnus , a, um, acesinisch, agmina, Val ...
accubitus , ūs, m. I) = accubitio (w.s.), Varr. de vit. P.R. 1, 28 (bei Isid. 20, 11, 16). Stat. Ach. 1, 109. – II) meton., der Platz ...
Accī , ōrum, m., röm. Kolonie im tarrakon. Hispanien ... ... el viejo, Itiner. Anton. p. 402. no. 1. u. 404. no. 6. Corp. inscr. Lat. 2, 3391. – Dav. Accītānus , a, um, accitanisch, von Acci, ...
... decedere, recedere), I) eig.: A) im allg.: a) v. Pers., m. Ang. wohin? durch ... ... Liv. II) übtr.: A) im allg.: a) v. Pers.: has naturae ... ... Aufl. 7. Lagergr. Plin. ep. p. 151). – m. folg. ne ...
... auffallen, bei etwas niederfallen, I) eig.: A) im allg.: ad terram, Enn. ... ... . Jordan zu Cic. Caecin. 8. p. 155; od. m. folg. ne u. Konjunktiv, ... ... od. acciderit od. accidisset), d.i. α) mit u. ohne humanitus ...
abitus , ūs, m. (abeo), I) der Fort-, Weggang, der Abzug, die Abreise (Ggstz. adventus), eius, Ter.: post abitum huius, Cic.: abitus hirundinum, Plin.: abitus retro, Rückzug, ...
... antis, Akk. anta, m. (Ἀκάμας), I) Sohn des Theseus u. der Phädra, Verg. Aen. 2, ... ... auf Cypern, die Nordwestspitze der Insel, j. Hagios Epiphanios od. S. Pitano, Plin. 5, 129 (wo griech. Akk ...
acerbus , a, um, Adj. m. Compar. u. Superl. ( ... ... b) v. Lebl., u. zwar: α) von dem, was mit Strenge geübt, eingefordert usw ... ... erit acerbum auditu, Cic.: acerbum est ab aliquo circumveniri, acerbius a propinquo, Plaut. – acerbum est, acerbius est m. folg. Infin., Cic.: ...
ab-sonus , a, um, abtönend, I) eig., mißtönend, ... ... modulatu et cantu cecinerim, Fronto princ. hist. p. 202, 16 N. – II) übtr., ... ... usw., tecta, Lucr.: absoni a voce motus, Liv.: m. Dat., nihil absonum fidei ...
abiectē , Adv. m. Compar. (abiectus), I) nachlässig, Gell. 2, 6, 1. – II) zu Boden gedrückt, a) dem Stande nach, niedrig, gemein, Tac. dial. 8 ...
accepta , ae, f. (sc. pars, v. acceptus, a, um), der Ackeranteil, der jedem bei Austeilung der Äcker zufällt, Gromat. vet. p. 14, 17 u.ö.
... diebus accrescit, Plin. – insbes., Partiz. subst., accrescentēs, ium, m., die zum Kriegsdienst heranwachsenden Veteranen- und Soldatenkinder als stets ... ... et gremio miseros accrescere natos, Stat. / Partic. accretus, a, um, a) angewachsen an etwas, uruca araneo accreta ...
ab-surdus , a, um, (vgl. susurrus, surdus ... ... m. Infinit., bene dicere, Sall.: u.m. Dat., haud absurdum videtur propositi operis regulae paucis percurrere, quae etc., Vell. – m. ut u. Konj., ...
abiectus , a, um, PAdj. m. Compar. u. Superl. (abicio ... ... oratio nimis alta et exaggerata), Cic. – II) zu Boden gedrückt, a) der Stufe, dem Stande, Range nach, niedrig, gemein ... ... .: animus, Cic.: animus abiectior, Cic.: m. Genet. loc., multos sibi maestiores et abiectiores animi ...
absolūtē , Adv. m. Compar. (Plin. ep. ... ... Superl. (Cornif. rhet. 2, 28) (absolutus), I) in sich abgeschlossen, vollständig, vollkommen, Cic. u.a.: vivere, vollk. (= sittlich rein), Cic.: abs ...
acceptor , ōris, m. (accipio), I) der Empfänger, (Ggstz. donator), ... ... 150. – Übtr.: a) im allg., acc. iniuriae (Ggstz. illator), Boëth. ... ... Billiger, Plaut. trin. 204. Vgl. Rönsch Sem. p. 5. – c) ...
abluvium , ī, n. (abluo), I) die Abspülung, Gromat. p. 82, 19. – II) die Wasserflut, Laber. b. Gell. 16, 7, 2.
abreptus , ūs, m. (abripio), die Entführung eines Mädchens, Schol. in Caes. Germ. Arat. p. 396, 4 ed. Eyss.
accursus , ūs, m. (accurro), das Herzulaufen, der Anlauf, das schnelle Anrücken, Tac., Val. Max. u.a.
Buchempfehlung
Der lyrische Zyklus um den Sohn des Schlafes und seine Verwandlungskünste, die dem Menschen die Träume geben, ist eine Allegorie auf das Schaffen des Dichters.
178 Seiten, 9.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro