curvāmentum , ī, n. (curvo), die Krümmung, buris curvamentum aratri est, Schol. Bern. Verg. georg. 1, 170.
antelongior , ōris, (ante u. longus) überlang, numerus, Boëth. arithm. 2, 27.
fulgurātūra , ae, f. (fulguro), das Deuten der Blitze, Serv. Verg. Aen. 1, 42.
flammivolus , a, um (flamma u. volare), mit Feuer fliegend, sol, Arator de act. apost. 2, 531.
āmissibilis , e (amitto), verlierbar (Ggstz. receptibilis), Eccl.
circum-volito , āvī, ātum, āre, einen Ggstd. ... ... , 377: eos, Serv. Verg. Aen. 1, 273: absol. circumvolitantes alites, Tac. hist. 2, 50. – b) v. Lebl.: vitreis ...
... arithmetisch, integritas, Boëth. inst arithm. 1, 1. p. 9, 2 Fr.: introductio, ibid. 2 ... ... arithmēticus, ī, m., der Rechenmeister, Boëth. Aristot. anal. poster. 2, 2. p. 550. Mythogr. Lat. 3, 6, ...
astronomicus , a, um (ἀστρονομικός), astronomisch, disciplina, Boëth. inst. arithm. 1, 1. p. 9, 5 Fr.: ratio, ibid. p. ...
cōnsectārius , a, um (consector), folgerecht, illud vero minime consectarium, sed in primis hebes, gloriatione dignam esse beatam vitam, Cic. de fin. 4, 50. – subst., cōnsectāria, ...
acūtiangulum , ī, n. (acutus u. angulus), der spitze Winkel (als Übersetzung von ὀξυγώνιον), Gromat. vet. p. 378, 18 u. p. 390, 10.
adiūrāmentum , ī, n. (adiuro), das Beschwören, inständige Bitten, Vulg. Tob. 9, 5.
cōn-ferrumino (die besten Hdschrn. auch conferumino), āre, zusammenlöten, Plin. 27, 69.
austronotius od. - notus , ī, m. (auster u. notus), der Südpol, Isid. 3, 32, 1; 3, 36; 13, 5, 5.
auctiusculus , a, um (Demin. v. auctus), etwas größer von Statur, Iul. Val. 2, 25. p. 91, 6 K.
aestuābundus , a, um (aestuo), aufbrausend, Pallad. 11, 17, 2.
austroāfricus , ī, m. (auster u. Africus = Südwestwind), Südwest-Drittel-Südwind, Suet. fr. 151. p. 230, 6 R. ( aus Isid. de nat. rer. 37, 3). Isid. 13, 11, 7 (von ...
dēprecābundus , a, um (deprecor), sich aufs Bitten legend, Tac. ann. 15, 53.
coëpiscopātus , ūs, m., das gemeinschaftliche Bistum, Augustin. ep. 31, 4; 104, 1; 191, 1.
... u.a.: caeli furor, Catull.: tempus, horae, Plin.: aestus (Flut), Sen. – oriens aeq., der Osten, wo die Sonne im Äquator aufgeht (Ggstz. occasus aeq., der Westen), Vitr. 1, 6, 4. Plin. 2, 70.
commēnsūrābilis , e (commetior), gleich zu bemessen, gleichmäßig, Boëth. inst. arithm. 1, 18 in. u.ö.