abbo , Gloss. II, 472, 8 φιλῶ στόματι ὃ λέγεται επὶ βρέφους: ›abbo, basio‹.
... eig.: acetum acre, Varr. fr.: Aegyptium, Cic. fr.: mulsum acetum, Honigmet, ... ... acerbum acetum (Ggstz. mel), Plaut. truc. 179: PS. Ecquid is homo habet aceti in pectore ... ... Atque acidissimum, Plaut. Pseud. 738: Italo perfusus aceto, Hor. sat. 1, 7, ...
... , des Ceres-Tempels, Cic. Verr. 4, 111: accola in terra aliena, Vulg. ... ... – attrib., pastor accola eius loci, ein dort in der Nähe wohnender, Liv. 1, 7, 5: accolae fluvii, Nachbar-, Nebenflüsse, Tac. ann. 1, 79.
abūsor , ōris, m. (abutor), der etw. mißbraucht, ut (adulescentes) abusores rerum suarum esse dicantur, Salv. de gub. dei 8, 4.
ab-avia , ae, f. = avi avia, die Ururgroßmutter, ICt. Vgl. Hauler in Wölfflins Archiv 2, 289.
... ellipt., Tertullae nollem abortum (sc. factum esse), Cic. ad Att. 14, 20, 2. – u. übtr. ... ... v. Hitze u. Kälte), Col. – II) meton., die Frühgeburt = ... ... zu früh Geborene, abortus non exeuntes, Plin. 24, 22. – übtr. v ...
... , ōris, m. (abigo), der Wegtreiber des Viehes, Viehdieb, boum, Firm. de err. 5, 2: pecorum, Firm. math. 6, 31: animalium, Cassiod. var. 4, 49: absol., Apul., Sulp. Sev. u.a. Spät. ...
2. abāctus , ūs, m. (abigo), das (gewaltsame) Wegtreiben, Plur., cum abactus hospitum exerceret, da er den Gastfreunden ihr Vieh wegtrieb, Plin. pan. 20, 4.
ablūtio , ōnis, f. (abluo), das Abspülen, Abwaschen, Plin. 13, 74 u. Spät. – insbes. = die Taufe, Eccl.
abluvio , ōnis, f. (abluo), die Abspülung, der Abtrieb (Ggstz. alluvio, w. vgl.), Gromat. vet. p. 124, 1 u. 150, 27.
2. aborsus , ūs, m. (aborior) = abortus, Tert. de fug. 9 extr. Apul. de med. 113, 2 lemm.; vgl. Non. 448, 3.
abrāsio , ōnis, f. (abrado), das Abscheren, capillorum, Ps. Augustin. de cont. mundi 3.
absīgno = ἀποσφαγίζω, Gloss.
... . so absol., abstinendus sum, man muß mich auf Diät setzen, Sen ... ... konstr. α) ab alqa re od. bl. alqā re, ... ... multum se abst., ne etc., Liv. 3, 11, 5. – ζ) ...
... der Zugang, als Ort, bes. von der See aus, die Anfurt für ... ... ) übtr.: a) übh.: acc. ad res salutares, instinktartige Neigung ... ... u. (ders. Brief) ad Att. 14, 17. lit. A. § 7: ...
... iucundi amici, accepti affines, Val. Max.: vir optimus acceptusque in exercitu, Dict. – ... ... Valenti ob similitudinem morum acceptus, Amm. 26, 10, 12. – b) v. Lebl ... ... acceptius in vulgum, quanto etc., Tac. ann. 6, 45.
... v. Gewässern, oceanus vix videtur tot res absorbere potuisse, Cic.: quidquid ingerebatur, ... ... 83; vgl. Vel. Long. (VII) 73, 15 (von Caper [VII] 94, 15 verworfen). – ...
... 1. acanthus , ī (ἄ954;945;957;952;959;962;), I) m. eine Pflanze ... ... auch acacia gen., von den Neuern für den ägyptischen Schotendorn (Mimosa ... ... ): Nbf. acantha (ἄ954;945;957;952;945;), Cass. Fel. 32 ...
abolitor , ōris, m. (aboleo), der etw. wegnimmt, etw. vergessen macht, Tertull. de cult. fem. 1, 3. Auson. grat. act. (VIII) 1, 4. p. 20 Schenkl.
Acīnētos , ī, m. (ἀ954;943;957;951;964;959;962;, unbeweglich), einer von den Äonen der Valentinianer, Tert. adv. Val. 8.
Buchempfehlung
Anders als in seinen früheren, naturalistischen Stücken, widmet sich Schnitzler in seinem einsamen Weg dem sozialpsychologischen Problem menschlicher Kommunikation. Die Schicksale der Familie des Kunstprofessors Wegrat, des alten Malers Julian Fichtner und des sterbenskranken Dichters Stephan von Sala sind in Wien um 1900 tragisch miteinander verwoben und enden schließlich alle in der Einsamkeit.
70 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1765 und 1785 geht ein Ruck durch die deutsche Literatur. Sehr junge Autoren lehnen sich auf gegen den belehrenden Charakter der - die damalige Geisteskultur beherrschenden - Aufklärung. Mit Fantasie und Gemütskraft stürmen und drängen sie gegen die Moralvorstellungen des Feudalsystems, setzen Gefühl vor Verstand und fordern die Selbstständigkeit des Originalgenies. Für den zweiten Band hat Michael Holzinger sechs weitere bewegende Erzählungen des Sturm und Drang ausgewählt.
424 Seiten, 19.80 Euro