acanthion , ī, n. (ἀκάνθιον), eine der spina alba ähnliche Distelart, Plin. 24, 108. Ps. Apul. herb. 68.
ab-orīscor , scī (Nbf. v. aborior, wie experiscor b. experior), vergehen, Lucr. 5, 731 (733).
abiūrātio , ōnis, f. (abiuro), das Abschwören, Isid. orig. 5, 26, 24.
... Philosophie, die Akademiker, Cic. u.a.: A. veteres, Cic.: A. novi, Varr. fr.: A. et veteres et minores (neueren), Sen. – ... ... noch vorhandenes Werk des Cicero, in dem er die Lehren der alten u. neuen Akademie darlegte, ...
abiēgineus , a, um (abies), aus Tannenholz, tannen, Corp. inscr. Lat. 1, 577. col. 1. lin. 19.
absentīvus , a, um (absens), länger abwesend, ein Spätling, Petr. 33, 1.
acalanthis , idis, f. (ἀκαλανθίς), s. acanthis no. I.
ab-renūntio , āre, entsagen, absagen, m. Dat. u. absol., Eccl.
abrotonītēs , ae, m. (ἀβροτονίτης), Wein mit Stabwurz gewürzt, Stabwurzwein, Col. 12, 35.
ab-avunculus , ī, m. = avi avunculus, der Bruder der Ururgroßmutter (abavia), ICt. Vgl. Hauler in Wölfflins Archiv 2, 290.
absconditto , ōnis, m. (abscondo), das Sich-Verbergen, Sich-Verstecken, Adae a (vor) facie domini, Augustin. in Iob 7 in.
absconditus , a, um, PAdj. (v. abscondo), verborgen, geheim, unbekannt, Cic. u.a.
absolūbilis , e (absolvo) = absolvendus, Ambros. in psalm. 118. serm. 12. § 7.
absinthiacus , a, um (absinthium), aus Wermut, oleum, Theod. Prisc. 2, 2, 16.
acanthicē mastichē , ēs, f. (ἀκανθικώ μαστίκη), der Saft der Pflanze helxine, Plin. 21, 96.
abs , s. 3. ā (ab, abs).
... , s. Nigid. b. Gell. 10, 4. § 4), manu ... ... 13), Sall., Liv. u.a. – c) m. Dat. = einer ... ... . abnuitūrus bei Sall. hist. fr. 1, 32 (37).
abbās , ātis, m. (chald. אבע Vater), der Abt, Eccl. – Nbf. abba, Ven. Fort. carm. 4, 4, 16.
Abila , ae, f., s. Abyla.
... Korte zu Sall. Iug. 62, 9. Heins. zu Ov. fast. 3, 166), dies aliquot ... ... superiore opere absumpto, Val. Max. 8, 11. ext. 5. – II) auf dem Wege der ...