Fundānius , a, Name einer röm. gens, aus der ... ... . fr. 1, 2, 3. § 10. Q. Cic. de pet. cons. 19. – endlich Fundanius, Lustspieldichter zur Zeit des Horaz und von ...
smaragdus (in Inschrn., Hdschrn. u. Ausgg. auch zmaragdus), ... ... 805. Lucan. 10, 121. Mart. 4, 28, 4. Claud. VI. cons. Hon. 563. – II) meton., der Smaragd = ...
vīcīnitās , ātis, f. (vicinus), die Nachbarschaft, ... ... vicinitates, Cic. de fin. 5, 65. Q. Cic. de petit. cons. 24: haec loca vicinitatibus erant nota, Caes. b.G. 6, 34 ...
1. sequestro , āvī, ātum, āre (sequester), beim Sequester ... ... sequestrari nequit, quin omne quod excellentissimum sit, id etiam videatur esse clarissimum, Boëth. cons. phil. 3, 2. p. 43, 30 Obb.
im-polītus , a, um (in u. polio), ungeglättet, I) eig.: linum, ungeklopftes, Fest. 317 (a), 32: saxum ... ... 2, 4. – b) unvollendet, res, Cic. de prov. cons. 34.
palūdātus , a, um, mit dem Kriegsmantel angetan, im Kriegsmantel ... ... . – poet., pal. aula, der kaiserliche Hof, Claud. VI. cons. Hon. 596. – Plur. subst., palūdātī, ōrum, m., ...
Bastarnae u. Basternae , ārum, m., eine germanische ... ... 10. Tac. ann. 2, 65; Germ. 46, 3. Claud. IV. cons. Hon. 450. Corp. inscr. Lat. 14, 3608: Form - ...
ēnervātus , a, um, PAdi. (v. enervo), entnervt = entkräftet, kraftlos, gelähmt, schwach, weichlich, unmännlich, a ... ... oratio, Cic.: enervata muliebrisque sententia, Cic. – Compar. enervatius bei Boëth. cons. phil. 4. pros. 2.
1. prīstinus , a, um (v. prīs, dem griech. πρίν, wie crastinus von cras), vorig, vormalig, ehemalig, ... ... Gell. – B) = priscus, alt, aetas, Claud. III. cons. Stil. 124.
dissēnsus , ūs, m. (dissentio), das Nichtübereinstimmen, ... ... üblen Sinne, die Mißhelligkeit, Spaltung, diss. civilis, Claud. VI. cons. Hon. 395: Plur., dissensus aulae, Claud. laud. Stil. 2 ...
ef-fervēsco , ferbuī u. fervī, ere (ex u. ... ... das wie eine brandende Woge hineinbraust über A., Cic. prov. cons. 6: luxuriae effervescentis aestus, die übertolle Verschwendungswut, Gell. 2, 24 ...
scelerātus , a, um, PAdi. (v. scelero), I) ... ... unheilvoll, unselig, unglücklich, verderblich, schädlich, tene ego sustineo positum scelerata videre, Cons. ad Liv. 135: sc. mater, Corp. inscr. Lat. 6, ...
Appennīnus (besser als Āpenninus), ī, m. (vom gallischen ... ... Auch hatte Jupiter dort einen Tempel u. Kultus (s. Claud. VI. cons. Hon. 504 sq.), dah. Iuppiter Appenninus, Corp. inscr. Lat. ...
explōrātor , ōris, m. (explōro), I) der Ausspäher ... ... (poet.), untersuchend, probierend, ignes, Feuerprobe, Claud. III. cons. Hon. praef. 11: u. so foci, Mart. 8, 51 ...
con-celebro , āvī, ātum, āre, etwas von allen Seiten, ... ... -bekannt machen, a) übh.: rumorem, Q. Cic. pet. cons. 50. – b) rühmend, rühmen, preisen, verherrlichen, ...
in-trepidus , a, um, I) unerschrocken, unverzagt, ... ... m. Genet., intrepidus ferri, nicht vom E. erschreckt, Claud. III cons. Hon. 31. – m. Dat., intrepidus minantibus (bei Drohungen), ...
con-tempero , (āvī), ātum, āre, I) in ... ... , quin omnia se ad disponentis nutum veluti convenientia contemperataque rectori sponte convertant? Boëth. cons. phil. 3. pros. 12. p. 68, 6 Obb. – b ...
stabiliter , Adv. (stabilis), fest, dauerhaft, I) ... ... de stat. anim. 1, 18: deus providentiā singulariter stabiliterque facienda disponit, Boëth. cons. phil. 4, 6. p. 88, 30 Obb.
con-tābēsco , tābuī, ere, zusammenzehren, -schwinden, sich aufzehren ... ... c. inter delicias, Augustin. serm. 38, 7: c. animo, Boëth. cons. phil. 2. pros. 2 extr. – v. einer Stadt, ...
praeter-meo , āre, vorbeigehen, salutantum tactu praeterque meantum, Lucr. 1, 318: amoenitas ipsa locorum invitet praetermeantem, Ambros. in Luc. 4. § ... ... , Amm. 31, 8, 10: tacitas ripas, Claud. de Mall. Theod. cons. 234.
Buchempfehlung
Ein lange zurückliegender Jagdunfall, zwei Brüder und eine verheiratete Frau irgendwo an der skandinavischen Nordseeküste. Aus diesen Zutaten entwirft Adolf Müllner einen Enthüllungsprozess, der ein Verbrechen aufklärt und am selben Tag sühnt. "Die Schuld", 1813 am Wiener Burgtheater uraufgeführt, war der große Durchbruch des Autors und verhalf schließlich dem ganzen Genre der Schicksalstragödie zu ungeheurer Popularität.
98 Seiten, 6.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro