cōn-sono , sonuī, āre, zusammentönen od. - schallen, im Einklang ertönen, erschallen, I) eig.: a) v. leb. Wesen: apes consonant vehementer, Varr. r. r. 3, 16, 30: consonuere cornicines funebri strepitu, ...
cōnsonāns , antis (consono), I) eig., als gramm. t. t., mitlautend, subst. (verst. littera, dah. gen. fem.), der Mitlauter, Konsonant, Quint. u.a. Gramm. – II) übtr., ...
cōnsonātio , ōnis, f. (consono), der Einklang, die Harmonie, Metrol. p. 129, 8: übtr., die Eintracht, Iren. 1, 15, 2.
cōnsonantia , ae, f. (consono), der Zusammenklang, Einklang, die Konsonanz, Harmonie, I) eig. (vgl. Censor. fr. 11, 1: harmonia est consonantia), absol., Vitr. 5, 5, 3 sqq. Boëth. ...
cōn-sonus , a, um, zusammen-, harmonisch lautend, harmonisch, ... ... wie fila teli consona, Claud. rapt. Pros. 2, 42: totius orbis consono ore celebrari, Apul. met. 2, 1: n. pl. subst., ...