... im allg.: 1) eig., oft verb. ignominia atque dedecus, dedecus atque infamia, flagitium atque dedecus, probrum atque dedecus, Cic.: dedecori esse od. fieri, zur ... ... noch nicht sprechen konnte), Iustin.: cum nec prodere visum dedecus (die Eselsohren) auderet (v. ...
dē-decoro , āvī, ātum, āre (dedecus), verunehren, entstellen, entehren, schänden, me et te et familiam, Ter.: et urbis auctoritatem et magistri, Ter. – m. Abl. (durch) faciem turpi bove, Prop.: alqm od. ...
inexpiātus , a, um (in u. expio), ungesühnt, ungetilgt, dedecus, Augustin. epist. 118, 2.
dēdecorōsus , a, um, Adi. m. Compar. u. Superl. (dedecus), entehrend, Firm. math. 3, 7, 10. Aur. Vict. epit. 39, 7 u. Eccl.: Compar., Hieron. in Isai. 58, 10. ...
alo , aluī, altum od. alitum, ere ( got. ... ... serpentibus, Mela: ali viperinis carnibus, Plin.: ali nectareis aquis, Ov.: ali per dedecus Neronis, Tac. hist. 1, 4. 2) v. lebl. ...
per (altindisch pári, ringsum, griech. περί), Praep. ... ... per iram, Cic.: per dilationes bellum geri, Liv.: insutum in culleum per summum dedecus vitam amittere, Cic.: sive illa (visa) in cogitatione informantur, sive in ...
opto , āvī, ātum, āre (Frequ. eines alten *opio ... ... .: ut optet, utrum malit cervices Roscio dare, an insutus in culleum per summum dedecus vitam amittere, Cic. – II) wünschend = wünschen, den Wunsch ...
video , vīdī, vīsum, ēre ( altindisch véda, ich weiß ... ... degeneramus a parentibus nostris, ut praeter quam nuper oram illi suam Punicas vagari classes dedecus esse imperii sui duxerint, eam nos nunc plenam hostium iam factam videamus? Liv ...
fugio , fūgī, fugitūrus, ere (griech. φεύγω, φυγή, ... ... übtr. (Ggstz. petere, expetere, sequi): α) übh.: ignominiam et dedecus (Ggstz. expetere laudem), Cic.: mala (Ggstz. sequi bona), ...
metuo , uī, ūtum, ere (metus), I) intr. ... ... alqo, Cic.: periculum ex iis, Sall.: ex optimis periculum sibi, a pessimis dedecus publicum, Tac. – m. Dat. (für), simul tantam in ...
1. fīdus , a, um (fīdo), dem man trauen kann ... ... ex omnibus domino fidissimum credebat, Liv. 33, 28, 13: ne per summum dedecus fidissimos suis rebus Thapsitanos et Vergilium amitteret, Auct. b. Afr. 79, ...
rubor , ōris, m. (rubeo), die Röte, ... ... u.a. Curt. 9, 7 (29), 25; verb. rubor ac dedecus, Tac. hist. 1, 30: magno cum rubore civitatis, zur großen ...
decus , oris, n. (deceo), die Zierde, ... ... Sittlichschöne, die sittliche Würde = die Tugend (Ggstz. dedecus), Cic. de legg. 1, 55; de fin. 2, 35.
ab-oleo , ēvī, itum (nach Prisc. 9, 54 ... ... Tac.: certamina communi utilitate, Tac.: memoriam, Tac.: infamiam Tac.: Sychaeum, Verg.: dedecus armis, Verg.: pudor flagitii prioris abolitus est, ist erloschen, Liv. ...
familia , ae ( auch as, nach den Wörtern pater, ... ... Caes.: ampla et honesta f. plebeia, Cic.: hospes familiae vestrae, Cic.: commune dedecus familiae, Cic. – übtr.: a) eine von einem ...
im-primo , pressī, pressum, ere (in u. premo), ... ... tabulis publicis impressa, Cic.: im Bilde, quorum lectione duplex imprimeretur rei publicae dedecus (Schandmal), Cic. Phil. 5, 16: nulli non imprimere aliquid, ...
ad-mitto , mīsī, missum, ere, hinzulassen, I) ... ... Ter. – haec indigna genere nostro, Ter.: facinus, Cic. u. Caes.: dedecus, maleficium, Cic.: tetrum flagitium, Cic.: scelus, Nep.: insignia scelera, Tac ...
ā-mōlior , ītus sum, īrī, mit Anstrengung wegschaffen, ... ... , a) Lebl.: pericula, Plin.: invidiam crimenque ab alqo, Tac.: dedecus, Tac. – bes. v. Redner, etw. seiner Partei Nachteiliges (wie ...
ob-lātro , āre, anbellen, übtr., alci, ... ... Ambros. de spir. scto 3, 13. § 92: nihil in deorum oblatraret dedecus, Prud. perist. 10, 913 codd. – absol., Amm. 14, ...
con-cipio , cēpī, ceptum, ere (con u. capio), ... ... sich aufnehmen, ein moral. Übel sich zuziehen, auf sich laden, dedecus (Schande), Cic.: vitia, Cic.: dolor a se ipso conceptus, ...
Buchempfehlung
Das chinesische Lebensbuch über das Geheimnis der Goldenen Blüte wird seit dem achten Jahrhundert mündlich überliefert. Diese Ausgabe folgt der Übersetzung von Richard Wilhelm.
50 Seiten, 3.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1765 und 1785 geht ein Ruck durch die deutsche Literatur. Sehr junge Autoren lehnen sich auf gegen den belehrenden Charakter der - die damalige Geisteskultur beherrschenden - Aufklärung. Mit Fantasie und Gemütskraft stürmen und drängen sie gegen die Moralvorstellungen des Feudalsystems, setzen Gefühl vor Verstand und fordern die Selbstständigkeit des Originalgenies. Michael Holzinger hat sechs eindrucksvolle Erzählungen von wütenden, jungen Männern des 18. Jahrhunderts ausgewählt.
468 Seiten, 19.80 Euro