grunnio , s. grundio.
grundio u. grunnio , iī, ītum, īre (vgl. Charis. 247, 4. ... ... , 5: übtr., Caecil. com. 103 (grundibat). – Form grunnio, Suet. fr. 161. p. 249, 2. R. Plin. 32 ...
grunnītus , ūs, m. (grunnio), das Grunzen, suis, Hieron. in Amos II. ad 5, 23. Augustin. de nat. et grat. 47.
suggrunnio , īre (sub u. grunnio), ein wenig grunzen, v. Schweine, Paul. Nol. carm. 27, 345.