merus , a, um (zu griech. μαρμαίρω, μαρμαρίζω, schimmere), lauter, I) im engeren Sinne, unvermischt, rein (Ggstz. mixtus), v. Flüssigkeiten, vinum, Plaut. u. Ov., u. subst. ...
merē , Adv. (merus), lauter, übtr., homo mere litterosus, Cass. Hemin. ann. 3. fr. 28 (bei Non. 133, 6): terminationes mere Graecae, Eutych. 457, 4 K.: et quid adversus homines stolidissimos pro eadem sententia ...
merum , ī, n., s. merus, a, um.
vīscum , ī, n. (ἰξός), I) ... ... , Cic. u.a. – übtr., etwa Leimrute, viscus merus vestra est blanditia, Plaut.: tactus sum vehementer visco (der Liebe), Plaut ...
merācus , a, um (merus), lauter, rein, unvermischt, pur, I) eig.: ... ... non modice temperata, sed nimis meraca libertas, Cic. (vgl. merus no. I): libido dominandi meracior, Augustin.: meracissimus scientiae fons, Sidon. ...
merālis , e (merus) = meracus, Marc. Emp. 27.
sub-merus , a, um, fast lauter, fast rein, vinum, Plaut. Stich. 273.
1. mundus , a, um, schmuck, sauber, reinlich, ... ... Sev. 37, 3 u. 42, 3. – b) (wie merus) rein, echt, scabies famesque mundae, Catull. 47, 2 B ...