moechus , ī, m. (μοιχός), der Ehebrecher, Buhler, rein lat. adulter, Plaut., Ter. u.a.
moecha , ae, f. (moechus), die Ehebrecherin, attribut. = ehebrecherisch, Hor. sat. 1, 4, 113: turpis, Catull. 42, 3: putida, Catull. 42, 11: bustuaria, Mart. 3, 93, 15: fastosa ...
malacus , a, um (μαλακός), ... ... . – bildl., weichlich, üppig, unctiones, Plaut.: aetas, Plaut.: moechus, Plaut.: subst., malaci, Enn. fr. var. 25. – II ...
moechor , ātus sum, ārī (moechus), Ehebruch begehen, Buhlerei treiben, Catull., Hor. u.a.
moechimōnium , iī, n. (moechus), der Ehebruch, Laber. com. inc. fab. XVII (b. Gell. 16, 7, 2); vgl. Non. 140, 31.
manifēstārius (manufēstārius), a, um (manifestus), handgreiflich, a ... ... 3. – b) v. Pers., auf frischer Tat ergriffen, moechus, Plaut. Bacch. 918: fur, Plaut. aul. 469: manufestarium alqm tenere ...
moechocinaedus , ī, m. (moechus u. cinaedus), einer, der Ehebruch und Unzucht mit Männern treibt, Lucil. 1058.