monitus , ūs, m. (moneo), im Sing. nur im Abl., I ... ... dei, Sen.: monitu deorum, Liv., divûm, Verg.: Plur., revereri numinum monitus, Plin. pan.: fulgurum monitus, Plin.
moneo , uī, itum, ēre (vgl. memini, mens), ... ... velut divinitus mente monita agens, Liv.: hoc moneas, precor, Ov.: somnio monitus, Suet. – b) etw. andeuten, auf etw. ...
īn-fundo , fūdī, fūsum, ere, I) hinein-, eingießen ... ... über usw., decus victoriae modo abiectae urbis ruinis, Val. Max.: hos pueris monitus, Pers.: maiora detrimenta civitati, über den St. bringen, Iustin.: alci ...
per-suādeo , suāsī, suāsum, ēre, eig. mit Erfolg raten ... ... Cic. Phil. 13, 35. – β) pers.: persuasus ille fecit, quod monitus fuit, Phaedr.: Caesaris nomine persuasi a rege Iuba desciscunt, Auct. b. ...
prae-moneo , uī, itum, ēre, vorher (im ... ... tum maxime accidebant, casura praemonens, Liv. 36, 34, 3: et vatum timeo monitus, quos igne Pelasgo Ilion arsurum praemonuisse ferunt, Ov. epist. 16, 239 ...
ex-candēsco , duī, ere, I) sich erhitzen, glühend ... ... . Abstr., nisi irā excanduerit fortitudo, Cic. Tusc. 4, 43: deorum spreti monitus excandescunt, Val. Max. 1, 6, 11. – / Nbf. ...
praesāgium , iī, n. (praesagio), I) die Vorempfindung ... ... m. subj. Genet., Tiberii de Servio Galba, Tac.: equorum praesagia ac monitus. Tac. – m. obj. Genet., praesagia atque indicia futuri periculi, ...