nūncupo , āvī, ātum, āre (nomen u. capio), nennen, benennen, benamen, I) im allg.: alqd nomine dei, Cic.: mensem e suo nomine, Suet.: quae essent linguā nuncupata, namentlich angeführt, Cic.: maria, titulos, ...
nūncupātio , ōnis, f. (nuncupo), I) das Nennen, meton. die Benennung, der Name, Colum. 6. praef. § 7. Auson. grat. act. III. 12. p. 21, 15 Schenkl. Iulian. ...
nūncupātor , ōris, m. (nuncupo), der Benenner, primus philosophiae nuncupator et conditor, Apul. flor. 15. p. 19, 9 Kr.
nūncupātim , Adv. (nuncupo), namentlich, Sidon. epist. 7, 9, 13. Claud. Mam. de statu anim. 2, 9.
nūncupātīvus , a, um (nuncupo), sogenannt, uneigentlich, Ambros. de fide 5, 1. § 22.
nūncupāmentum , ī, n. (nuncupo), die Benennung, Plur. bei Chalcid. Tim. 308.