temerārius , a, um (temere), I) planlos-, aufs ... ... gewagtes Mittel, Cels. – homo temerarius in verbo suo, leichtfertig in seiner Rede Vulg. Sirach 9 ... ... ebenso temerarium videtur, Plin. 18, 36. – subst., temerārius, iī, m., der Verwegene, der ...
1. cautus , a, um, PAdi. m. Compar. ... ... a) im guten Sinne, vorsichtig, behutsam (Ggstz. audens, temerarius, acer), α) v. Pers., absol., parum putantur cauti providique fuisse ...
temerāriē , Adv. (temerarius), unbesonnen, unüberlegt, verwegen, Sen. nat. qu. 3, 18, 7. Tert. de virg. vel. 3. Cod. Iust. 9, 1, 18.
glomerārius , iī, m. (glomero) = qui ardet glomerare manum bello (Verg. Aen. 2, 315), Sen. contr. 1, 8, 13 B. (Kießling temerarius).
cōnsīderātus , a, um, PAdi. m. Compar. u. ... ... od. (akt.) überlegend, besonnen, bedächtig (Ggstz. inconsideratus, temerarius), a) passiv, v. Tätigkeiten, Zuständen, Eigenschaften u. dgl.: ratio ...
per-temerārius , a, um, sehr unbesonnen, sehr verwegen, Cod. Iust. 11, 21, 2.
audāx , ācis, Adi. m. Compar. u. Superl ... ... . leb. Wesen u. deren Sinn: Vatinius homo petulans et audax, Cic.: temerarius et audax homo, Cic.: mulier aud., Cic.: belua aud., Cic.: audaces ...
ingressus , ūs, m. (ingredior), I) der Eintritt ... ... 2) übtr.: a) das Eingehen auf etwas, Cannensis pugnae temerarius ingr., die unbes. Annahme der usw., Val. Max. 4, 5 ...
dērīvātio , ōnis, f. (derivo), das Ableiten, ... ... die beschönigende Verwechselung nahe verwandter Begriffe (wie fortis für temerarius, d.i. »tapfer« für »tollkühn«), Quint. 3, 7, ...
1. in-cōnsultus , a, um (in u. consulo), ... ... , unbesonnen (Ggstz. circumspectus), v. Pers., homo inc. et temerarius, Cic.: turba inc., Liv.: populi inconsultiores, Veget. mil.: mit ...
1. circumspectus , a, um, PAdi. m. Compar. ... ... – b) aktiv, umsichtig, v. Pers. (Ggstz. inconsultus, temerarius), canes assidui et c., Col.: est circumspecti hominis etc., Cels.: sive ...