vāgio , īvī od. iī, ītum, īre, quäken, I) eig., von kleinen Kindern, vox pueri vagientis, Ter.: infantulus vagiens, Hieron.: vagire in eunabulis od. in cunis, Cic.: vagire velut infantes (Ggstz. conviciari), ...
vāgīto , āre (Frequent. v. vagio), oft quäken, v. Hasen, Suet. fr. ed. Reiffersch. p. 250. – Depon. Nbf. vāgītor, wov. vagitatur, vehementer plangit, Gloss. IV, 294, 271.
2. vāgīna , ae, f. (vagio) = vagitus, Fulgent. contin. Verg. p. 151 M. (vaginam puerilem exercet).
vāgītus , ūs, m. (vagio), das Quäken, der kleinen Kinder, puerilis, Liv.: nascentium vox prima vagitus est, Solin.: vagitum edere, Quint.: vagitu locum lugubri complere, Lucr.: Plur., vagitus et ploratus, Plin.: infantium vagitus, ...
vagulus , a, um (Demin. v. vagus), etwas unstet, animula, Hadr. bei Spart. Hadr. 25, 9 (nach anderen von vagio, also vagula = querula).
ob-vāgio , īre, vorwimmern, Plaut. Poen. prol. 31.
vāgulātio , ōnis, f. (vagulo [v. vagio], noch in ob-vagulo, w. vgl.), die laute Klage, s. Fest. 375 (a), 12.