dē-doceo , ēre, jmd. etwas verlernen od ... ... me mala, Augustin. conf. 3, 12. – mit folg. Infin., virtus populum falsis dedocet uti vocibus, Hor. carm. 2, 2, 20: ...
virēsco , ruī, ere (Inchoat. v. vireo), grün ... ... Rom. adulescentia, quā maxime viruit, Flor. 1, 22, 1: virescit vulnere virtus, Fur. b. Gell. 18, 11, 4 (wo andere ein ...
vīvidus , a, um, Adi. (vivo), I) Leben ... ... u. ingenia, Val. Max.: animus, Tac.: animi, Plin. pan.: virtus, Verg.: carmen, Mart.: odia, Tac.: senectus, Tac.: vivida et incorrupta ...
vexātio , ōnis, f. (vexo), I) die Erschütterung ... ... certius figit, Sen. de prov. 4, 16: im Bilde, quae (virtus) nisi agitetur, nisi assiduā, vexatione roboretur, non potest esse perfecta, Lact. ...
flexūra , ae, f. (flecto), I) die Biegung ... ... 2. – absol., Col. 5, 6, 22: im Bilde, virtus recta est; flexuram non recipit, Sen. ep. 71, 20. – II ...
īgnāvia , ae, f. (ignavus), I) die Lässigkeit ... ... Feigheit, Feigherzigkeit, Ggstz. fortitudo, Cic.; u. Ggstz. virtus, Sall. – II) übtr., v. lebl. Subjj., das ...
con-tineo , tinuī, tentum, ēre (con u. teneo), ... ... erhalten, aufrecht erhalten, haec quae vitam continent omnem, Cic.: sed haec ipsa virtus amicitiam et gignit et continet, Cic.: nec enim ulla res vehementius rem publicam ...
con-verto (vorto), vertī (vortī), versum (vorsum), ere, ... ... se amicitiae, Cic.: ubi regium imperium in superbiam dominationemque se convertit, Sall.: num virtus in vitium possit convertere, Cic.: hoc vitium huic uni in bonum convertebat, ...
con-traho , trāxī, tractum, ere, zusammenziehen, beiziehen, ... ... Subjj., si mercatura quaestuosa in maximis rebus aliquid damni contraxerit, Cic.: apud Lacedaemonios virtus Alcibiadis plus invidiae quam gratiae contraxit, Iustin.: eiusmodi res et invidiam contrahunt in ...
com-moveo , mōvī, mōtum, ēre, gleichs. beregen, d. ... ... sunt, Nep.: si se commorit, Liv.: cum se nondum Decimi quidem Bruti divina virtus ita commovisset, ut iam id sentire possemus, Cic. – bald = ...
crepitus , ūs, m. (crepo), v. jedem kurz abgebrochenen ... ... – v. artikul. Tönen, crepitus vocum, laut schallende Töne, Sen.: virtus et philosophia et iustitia verborum inanium crepitus est, sind ein leerer Schall, ...
īnsīgnis , e (in u. signum), I) adi., ... ... omnibus insignis notis turpitudinis, gebrandmarkt, Cic.: improbitas, Cic.: vis, Cic.: virtus Scipionis posteris erit clara et insignis, wird im hellsten Lichte strahlen ...
dignitās , ātis, f. (dignus), I) das Würdigsein ... ... ep. 4, 14, 1. Cic. de fin. 3, 1 neben virtus), agere cum dignitate, ehrenhaft, Cic.: dignitatem servare, suam pristinam dignitatem ...
cōnscius , a, um (con u. scio), I) ... ... pol quae mihi sum conscia, certo scio etc., Ter.: poet., virtus c., Verg. – B) insbes., des Unrechts sich ...
superbus , a, um ( zu super, wie probus ... ... oculi, Ov.: aures, Liv.: gressus, Verg.: dens, Hor.: corpus, Hor.: virtus, Cic.: pax, Liv.: iura, Liv.: superbius factum, Auct. b. ...
dē-sīdero , āvī, ātum, āre (über die Etymol. s ... ... v. Lebl.: desiderarunt te oculi mei, cum tu esses Cyrenis, Cic.: nullam virtus aliam mercedem laborum desiderat, quam etc., Cic.: res non modo tempus, sed ...
as-simulo (ad-simulo), auch assimilo (ad-similo), ... ... = erheuchelt, verstellt, Schein - (Ggstz. verus), familiaritas, Cic.: virtus, Cic.: multa alia eiusdem generis, alia vera alia assimulata, Liv. – ...
surripio , ripuī, reptum, ere (sub u. rapio), ... ... sich wohin stehlen, unvermerkt wohin kommen, Plaut.: crimina oculis patris, Ov.: virtus nec eripi nec surripi potest, Cic.: diem, die Zeit unnütz zubringen, ...
aeternus , a, um, Adj. m. Compar. (zsgz ... ... = ewig im Gedächtnis fortdauernd, unsterblichen Namens, Pergama, Verg.: virtus clara aeternaque habetur, Sall. – / Genet. Plur. synk., aeternûm ...
1. pertināx , ācis (per u. tenax), festhaltend, ... ... , ausdauernd, beharrlich, hartnäckig, im Guten u. Bösen, unablässig, virtus, Liv.: concertatio, Cic.: minime pert. genus pugnae, Liv.: pertinacia arma, ...
Buchempfehlung
Dem Mönch Medardus ist ein Elixier des Teufels als Reliquie anvertraut worden. Als er davon trinkt wird aus dem löblichen Mönch ein leidenschaftlicher Abenteurer, der in verzehrendem Begehren sein Gelübde bricht und schließlich einem wahnsinnigen Mönch begegnet, in dem er seinen Doppelgänger erkennt. E.T.A. Hoffmann hat seinen ersten Roman konzeptionell an den Schauerroman »The Monk« von Matthew Lewis angelehnt, erhebt sich aber mit seiner schwarzen Romantik deutlich über die Niederungen reiner Unterhaltungsliteratur.
248 Seiten, 9.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Für den dritten Band hat Michael Holzinger neun weitere Meistererzählungen aus dem Biedermeier zusammengefasst.
444 Seiten, 19.80 Euro