adiūnctio , ōnis, f. (adiungo), das Anknüpfen, übtr.: ... ... die Beschränkung, Cic. de inv. 2, 171 sq.: quaedam cum adiunctione necessitudines, hypothetische Notwendigkeiten (Ggstz. simplices et absolutae), Cic. ibid.
adiūnctīvus , a, um (adiungo), zur Anknüpfung dienlich, modus, der Konjunktiv, u. coniunctio, die den Konjunktiv regiert, spät. Gramm.
Zusatz , adiectio (die Hinzufügung, als Akt; bes. das ... ... od. umschr. quod additum est (das Hinzugefügte, die Zugabe etc.). – adiunctio (der beschränkende Zusatz). – accessio (hinzukommender Zuwachs; dah. auch bestimmender ...
Anschluß , der, I) das Hinzufügen: adiunctio. – II) = der Beischluß, w. s.
... das Charakteristische, Eigentümliche, Wesentliche, in adiunctis morari, Hor.: pietatis adiunctum esse, Cic.: propiora huius causae et adiunctiora, Cic. – b) als rhet. u. dial. ... ... der Zeit, des Orts usw., Cic.: argumenta ex adiunctis, Cic.
Hinzufügung , adiunctio. – appositio (Beisetzung, z.B. exemplorum). – adiectio (das Hinzutun).
... leb. Wesen: Triton natantibus invehens beluis adiunctis humano corpori, die seinem menschl. Körper angefügt sind (weil Triton mit ... ... zeitlich: alterum (anni tempus) hiemi senescenti adiunctum est, Cic.: horum aetatibus adiuncti duo C. Fannii, C. et M. filii, fuerunt, deren ...
con-venio , vēnī, ventum, īre, beikommen = eintreffen ... ... (versammeln sich); quaeritur, quid opus sit facto, Nep.: cum maiores manus hostium adiunctis Germanis convenissent, Caes.: cum omnes in verba iuraverint conventuros se iussu consulis nec ...
unbedingt , simplex (ganz einfach, schlechtweg genommen). – absolutus ... ... . simpliciter (geradezu, schlechtweg). – absolute (ohne Einschränkung). – sine adiunctione. sine exceptione (ohne Bedingung, ohne Ausnahme). – utique (durchaus, ...