argūtio u. arguitio , ōnis, f. (arguo) = ελεγμός, die Beweisführung, der Beweis, Eccl.
argūtiae , ārum, f., selten u. nur bei Spät., ... ... et acumine Hyperidi, Cic.: huius orationes tantum argutiarum, tantum urbanitatis habent, ut etc., Cic. – b ... ... Cic.: bei Spät. im Sing. importuna atque audax argutia. Gell.: argutia famulorum, Pallad.
argūtiola , ae, f. (Demin. v. argutia), kleine Spitzfindigkeit, Gell. 2, 7, 9; 9, 14, 26 u. 18, 1, 12.
coargūtio , ōnis, f. (coarguo), die unumstößliche Überführung, Hieron. epist. 41, 4.
redargūtio , ōnis, f. (redarguo), die Widerlegung, Vulg. psalm. 37, 15 (wo Plur.) u.a. Boëth. Aristot. elench. 1 pr.
... ambitus, scharf markiert, fein zugespitzt, Cic.: arguti epigrammaton libelli, Mart.: poëma ita festivum... nihil ut fieri possit argutius, Cic.: dicta argutissima, Cic. – von Pers., argutus orator ... ... Cic.: quis (Catone) in sententiis argutior? Cic.: ne viderer argutior, Plin. ep. – β) im ...
Echo , vocis imago, im Zshg. auch bl. imago ... ... od. repercussa (als Widerhall). – die hellen Echos des Tals, vallis argutiae, quas Graeci ἠχοῠς vocant: ein E. geben, voci respondere; ...
glārea , ae, f. (zu Wurzel *ĝerā-, ... ... Kies, a) eig.: terreno carens ac nuda glarea, Col.: arguti glarea rivi, Calp.: glarea fulva Tagi, Goldkörner, Gold, Rutil. Nam ...
fūlīgo , ginis, f. (altind. dhūlī, Staub), ... ... nächtlichen Studien), Quint. 11, 3, 23. – bildl., verborum et argutiarum, Gell. 1, 2, 7. – II) übtr. die ...
coniecto , āvī, ātum, āre (Frequ. v. conicio), ... ... -tragen, 1) eig.: c. ad cenulam non cuppedias ciborum, sed argutias quaestionum, Gell. 7 (6), 13, 2. – 2) übtr., ...
sprudeln , bullire (Blasen werfen, heftig aufwallen, vom Wasser). – scaturire (heftig hervorquellen, vom Wasser). – oris umore proximos spargere (mit dem Munde bespritzen, von Menschen). – von Witz sp., festivis argutiis scatere.
Klügelei , argutiae.
Künstelei , ars nimia. – nimia diligentia. nimia religio (allzugroße ... ... ). – affectatio (K., durch zu großes Streben zu gefallen hervorgebracht). – argutiae (das G!ezierte, bes. im Schreiben). – in seinen Schriften Künsteleien ...
Mienenspiel , - ultus (die Mienen übh.). – argutiae vultus (das Ausdrucksvolle der Mienen)
Spitzfindigkeit , die, acumen. minuta subtilitas (Scharfsinn, allzugroße Feinheit, als Eigenschaft). – captio (verfängliche Frage). – Spitzfindigkeiten, argutiae (spitzfindige Reden übh.); acutae ineptiae (spitzfindige Ungereimtheiten); spinae (allzugroße ...
argūtē , Adv. m. Compar. u. Superl. ( ... ... acute arguteque de alqa re conicere, Cic.: callide arguteque dicere, Cic.: aliquid dicere argutius, Cic.: de alqa re argutissime disputare, Cic.
nimis , Adv. (aus ne u. *mis, ... ... bes. in der Umgangsspr. = gar sehr, überaus, oculi nimis arguti, Cic. de legg. 1, 26: n. ferociter legatos nostros increpant, ...
1. catus , a, um (sabinisch = acutus nach ... ... . Spengel Ter. Andr. 855), Enn. fr., Komik. u.a.: arguti et cati, Plaut. trin. 493: vide, quam sit catus is, quem ...
Dunst , vapor. halītus. nebula (sowohl vom D. der Erde als des Wassers, letzteres nebelartiger D.). – exhalatio. exspiratio. aspiratio ... ... blauen D. vormachen, alci fumum facere (Komik.); seinen Zuhörern, verborum et argutiarum fuliginem ob oculos audientium iacĕre.
oculus , ī, m. (Demin. v. *ocus, ... ... Sen.: aperti, Cic.: aquilini, Apul.: ardentes, Verg. u. Sen.: arguti, Cic.: attenti, Veget. u. Cael. Aur.: attentiores, Val. ...
Buchempfehlung
Die Geschichte des Gaius Sempronius Gracchus, der 123 v. Chr. Volkstribun wurde.
62 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1804 und 1815 ist Heidelberg das intellektuelle Zentrum einer Bewegung, die sich von dort aus in der Welt verbreitet. Individuelles Erleben von Idylle und Harmonie, die Innerlichkeit der Seele sind die zentralen Themen der Hochromantik als Gegenbewegung zur von der Antike inspirierten Klassik und der vernunftgetriebenen Aufklärung. Acht der ganz großen Erzählungen der Hochromantik hat Michael Holzinger für diese Leseausgabe zusammengestellt.
390 Seiten, 19.80 Euro