abigeātus , ūs, m. (abigeo), der Viehdiebstahl, Viehraub, ICt.
abrogātor , ōris, m. (abrogo), der Entzieher, Arnob. 1, 50.
abplatten , sich, allmählich, v. Hügeln, paulatim ad planitiem redire od. se demittere.
accūrātim , Adv. = accurate, Gloss. IV, 303, 4.
accubātio , falsche Lesart für accubitio, w.s.
absatteln , ein Pferd, stratum detrahere equo.
abkratzen , radere (z. B. parietes).
abgeraten , s. abkommen no. I.
abglätten , s. glätten.
acclāmātio , ōnis, f. (acclamo), I) das ... ... Plur.). Plin. ep. 1, 8, 17 (wo assentatio vulgi acclamatioque) u.a. – est enim epiphonema rei narratae vel probatae summa accl., Ausruf über usw., Quint. 8, ...
accumulātē , Adv. m. Superl. (accumulo), gehäuft = überreichlich, omnia prolixe accumulateque polliceri, Apul. met. 10, 27: munus hoc accumulatissime tuae largiamur voluntati, Cornif. rhet. 1, 27.
accūsātrīx , īcis, f. (accusator, s. Charis. 44, 6), die Anklägerin, I) ... ... v. Abstr., acc. facti conscientia, Augustin. serm. 170, 3: acc. cogitatio, ibid. 351, 7.
acceptātor , ōris, m. (accepto), I) einer der ... ... genehmigt, würdigt, Tert. de pat. 4; de paenit. 2. – II) übtr., der ... ... Einlasser des Volks = der Eingang, Corp. inscr. Lat. 14, 16, 6.
acceptātus , a, um, Partic. v. accepto. – Compar. adjektiv., omni genere quod des, quo sit acceptatius (annehmbarer), adornandum est, Sen. de ben. 2, 7, 3 ...
acatalēxis = ἀκαταληξία, Aud. gramm. (VII) 333, 20 ›acatalexis est, cum versus legitimo fine, id est pleno temporum numero, terminatur‹.
abōminātio , ōnis, f. (abominor), die Verabscheuung, der Abscheu, Eccl. – meton., ein Greuel, Scheusal, Eccl.
acceptātio , ōnis, f. (accepto), die Annahme, Tert. adv. Marc. 5, 9: personae, Ansehung, Tert. de pudic. 5; adv. Marc. 4, 35.
acclīnātio , ōnis, f. (acclino), das Lager, Ambros. in psalm. 118. serm. 4, 18 u. 19 u.a. Eccl.
abdicātīvē , Adv. (abdicativus), negativ (Ggstz. dedicative), Mart. Cap. 4. §. 409.
ablactātio , ōnis, f. (ablacto), die Entwöhnung, Vulg. gen. 21, 8.