exuviae , ārum, f. (exuo), eig. »das, was ... ... . – poet., v. der natürl. Kopfbedeckung (= Haar), capitis, Sen. poët., od. verticis, Catull. – u. die ...
Schmerz , dolor (im allg., sowohl körperlicher als geistiger, über ... ... dem Genet. des Teils, wo man sie hat, z.B. capitis): einen heftigen, tiefen Sch. empfinden, angi quodam praecipuo dolore: Sch ...
ēruptio , ōnis, f. (erumpo), das Heraus-, Hervorbrechen ... ... eines Krankheitsstoffes, der Ausschlag, papularum, Blatternausschlag, Plin.: capitis, Plin. – II) übtr., das Ausbrechen, intolerabilis silentii ...
sus-cito , āvī, ātum, āre (cieo), I) erheben ... ... Mart.: te ab tuis subselliis contra te testem suscitabo, Cic.: vulturium a cano capiti (= capite), aufscheuchen, Catull. 68, 124. – einen Schlafenden, ...
an-quīro , quīsīvī, quīsītum, ere (an u. quaero), ... ... m. Abl. od. Genet. der Strafe, capite u. capitis, auf Leib und Leben, Liv.: pecuniā, Liv.
iactūra , ae, f. (iacio), I) das Überbordwerfen ... ... in Cic. ep.: iacturam criminum facere, sie übergehen, Cic.: iacturam capitis amissi (des verlorenen Kapitals) restituere, Liv.: maior Romanis quam pro numero ...
1. truncus , a, um, verstümmelt, eines od ... ... trunca pedum, der F. beraubt, Verg. georg. 4, 310: truncus capitis, Sil. 10, 310. – II) übtr.: a) gleichs. ...
vertīgo , inis, f. (verto), das Drehen, Herumdrehen ... ... ) der Schwindel, vertigo quaedam simul oculorum animique, Liv.: vert. capitis od. capitis vert., Sen.: spiritus vertiginis, Vulg.: sequitur vertigo praerupta cernentis, ein Schw ...
scheren , I) v. tr.: A) eig.: ... ... rasura (das Abschaben mit dem Schermesser). – das Sch. des Kopfes, detousio capitis (Spät.). – Schererei , vexatio (das Plagen). – molestia. ...
īnsulto , āvī, ātum, āre (Intens. v. insilio), ... ... , Tac.: in horum miserias, Cornif. rhet.: in rem publicam, Cic.: omnium capitibus, allen auf den Köpfen herumtanzen, d.i. nach Belieben mitspielen, Suet ...
reduvia (redivia), ae, f. (v. *reduo, ... ... Sklaven), etwa Geißelabnutzer! Titin. com. 132. – Sprichw., qui, cum capiti Sex. Roscii mederi debeam, reduviam curem, der ich mich, während es ...
vīcīnor , āri (vicinus), benachbart-, nahe sein, a) ... ... als Gestirn), Mart. Cap. 6. § 608: m. Dat., vicinantia capiti loca, Cael. Aur. de morb. acut. 2, 6, 27: cum ...
dēlātio , ōnis, f. (defero), die Angabe, ... ... postulationem et nominis delationem uxor a Dolabella discessit, Cic.: qui sibi delationem nominis et capitis periculum ostentaret, Cic.: dimittere (fallen lassen) eius causae delationem, Tac. ...
ob-volvo , volvī, volūtum, ere, I) hinwälzen, ... ... Suet. (u. so capite obvoluto, Plaut., Cic. u. Sen., capitibus obvolutis, Liv.): os folliculo, Cic.: brachium lanis fasciisque, Suet.: stuppā sulphure ...
nūditās , ātis, f. (nudus), I) = γυμνότης (Gloss.), ... ... 2. Vulg. deut. 28, 48: m. subj. Genet., nud. capitis, Tert. de virg. vel. 12: non texit patris nuditatem, Lact. ...
1. porrīgo , inis, f. = prurigo (w. vgl.), ... ... porrigo, Lucil. 982. – Plur. porrigines, Plin. 20, 53: porrigines capitis, Plin. 24, 187. Marc. Emp. 1, 4 in. – ...
nūtātio , ōnis, f. (nuto), das Schwanken, I) im allg.: illa frequens in utramque partem nutatio, Quint. 11 ... ... II) das Sich-Neigen des Hauptes, das Nicken, capitis, Plin. 11, 135.
prūrīgo , inis, f. (prurio), I) das geile ... ... pr. in capite, Kopfgrind, Plin. 25, 136: Plur., prurigines capitis, Marc. Emp. 4 in. Vgl. porrigo.
con-traho , trāxī, tractum, ere, zusammenziehen, beiziehen, ... ... dort = beim Mahle), Quint.: valetudinem adversam ferventissimis aestibus, Plin. ep.: dolor capitis vel vino vel cruditate contrahitur, Cels.: tussis multis modis contrahitur, Cels. – ...
com-mitto , mīsī, missum, ere, zusammenlassen, zusammenbringen, ... ... sich gegangene (verwirkte) Verbürgung, Liv. 9, 11, 10: hanc ego devotionem capitis mei... convictam esse et commissam putabo, als verwirkt erwiesen u. der Augenblick ...
Buchempfehlung
Die Geschichte des Gaius Sempronius Gracchus, der 123 v. Chr. Volkstribun wurde.
62 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Für den dritten Band hat Michael Holzinger neun weitere Meistererzählungen aus dem Biedermeier zusammengefasst.
444 Seiten, 19.80 Euro