... Ov. her. 13, 14: vix illud potui dicere triste, vale'). – jmdm. L. ... ... valere alqm iubere: jmdm. ein herzliches L. sagen, multam salutem alci dicere: jmdm. das letzte L. sagen, ultimum od. supremum alci vale dicere.
dolenter , Adv. m. Compar. (doleo), schmerzlich, ... ... , mit Wehmut, dol. dici (geschildert werden), Cic.: dol. hoc dicere, Cic.: morte alcis dol. affici, Plin. ep.: dol. exclamare, Amm ...
Singular , numerus singularis (Gramm.). – im S., numero singulari; singulariter: im S. reden, numero singulari dicere: von mehreren im Singular reden, de pluribus singulariter dicere: nur im S. gebraucht werden, vorkommen, singulari semper numero dici: ...
Feiertag , dies feriatus - (Ruhetag, Ggstz. dies profestus). ... ... Ggstz. dies profestus). – otium (Muße übh.). – Feiertage ansagen, ferias indicere: Feiertage haben, ferias habere, agere: F. machen, feriari; ...
permīxtē , Adv. (permixtus v. permisceo), vermischt, vermengt ... ... perm. cum partibus implicari, Cic. de inv. 1, 32: perm. dicere, mit Versetzung der Wörter untereinander, Cic. part. or. ...
andeuten , I) im allg.; significare (bezeichnen). – indicare ... ... Sache belehren). – portendere (als Vorbedeutung anzeigen). – dunkel a., obscure dicere: etwas durch Umschreibung a., alqd circuitup lurium verborum ostendere. – II ...
audenter , Adv. m. Compar. (audens), kühn, dreist, herzhaft, dicere, Ulp. dig. 5, 4, 1. § 5; 28, 2, 29. § 14. Vulg. act. apost. 2, 29. – audentius progredi, Tac.: ...
Diktator , dictator. – einen D. od. jmd. zum D. wählen, dictatorem od. alqm dictatorem dicere. – diktatorisch , dictatorius. – imperiosus (gebieterisch). – Adv. imperiose (z.B. praecipere)
inōrnātē , Adv. (inornatus), schmucklos, dicere, Cornif. rhet. 4, 42: multa nova sunt addita, ut arbitror, non inornate, Fronto epist. ad am. 14. p. 183, 19 N. – Compar., res inornatius scribere, Fronto ad Verum ...
valenter , Adv. (valens), stark, kräftig, I) ... ... copiose et val., Val. Max. 3, 7. ext. 6: val. dicere, Sen. contr. 7, 7 (22), 10.
correptē , Adv. m. Compar. (correptus v. corripio no. II, 2), kurz, geschärft, c. dicere verbum (Ggstz. producte pronuntiare), Gell. 9, 6, 3: correptius ...
dictēria , ōrum, n. (dictum), beißende, witzige Einfälle, ... ... sat. 2, 1, 14: dicteria sonare, Varro sat. Men. 352: dicteria dicere in omnes, Mart. 6, 44, 3.
verblümt , obscurus (dunkel). – tectus (versteckt, z. ... ... appellare). – per quandam suspicionem (durch Vermutungen Raum gebende Anspielung, z.B. dicere). – perplexe (z.B. loqui).
inhūmānē , Adv. (inhumanus), unmenschlich, lieblos, Ter., Cic. u.a.: inhumanius dicere, Cic. de amic. 46.
quārtātō , Adv. (quartus), zum vierten Male, verba dicere tertiato et quartato, v. Stotterer, Cato inc. libr. rell. 13 (b. Serv. Verg. Aen. 3, 314).
squālidē , Adv. (squalidus), rauh, ungeglättet, squalidius dicere, zu trocken, Cic. de fin. 4, 5: vidit squalidius (in unklaren Umrissen) speciem illam genii publici, Amm. 25, 2, 3.
strictim , Adv. (strictus), I) eng, knapp, ... ... Pallad. – II) bildl., darüberhin, nur obenhin, flüchtig, dicere, Cic.: librum attingere, Cic.: materiam tam copiosam et uberem contingere, Lact. ...
Manifest , edictum. – ein M. vor sich hergehen lassen, edictum praemittere: ein M. ergehen lassen, edicere, edictum proponere, ut etc.
schmähen , jmd., convicium facere alci (ihn ausschimpfen). – alqm increpitare. in alqm invehi (jmd. hart anlassen). – alci maledicere (ihm Schlechtes nachsagen). – auf jmd. (der abwesend ist) sch., alci absenti maledicere.
Schwulst , tumor (auch bildl.). – Sch. der Rede, verborum tumor; oratio inflata; verborum pompa: mit Sch. reden, tumide dicere; adhibere quandam in dicendo speciem atque pompam.
Buchempfehlung
Aristophanes hielt die Wolken für sein gelungenstes Werk und war entsprechend enttäuscht als sie bei den Dionysien des Jahres 423 v. Chr. nur den dritten Platz belegten. Ein Spottstück auf das damals neumodische, vermeintliche Wissen derer, die »die schlechtere Sache zur besseren« machen.
68 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Für den dritten Band hat Michael Holzinger neun weitere Meistererzählungen aus dem Biedermeier zusammengefasst.
444 Seiten, 19.80 Euro