dubitanter , Adv. (dubito), I) zweifelnd, zweifelhaft, Cic. de inv. 2, 10. Gell. 19, 7, 7. Augustin. de vit. beat. 8: haud d., unstreitig, Col. 8, 15, 7; 9, 6, 1. ...
indubitanter , Adv., ohne Zweifel, ICt. u.a.
an , Coni. (vgl. griech. ἄν), auch mit ... ... Cic.: quid refert, utrum... an..., Varr. – honestumne factu sit an turpe, dubitant, Cic.: refert etiam qui audiant, senatus an populus an iudices, Cic. ...
vix , Adv. (verwandt mit vis, wie das griech. ... ... stipatumque lictoribus videres, Cic.: vix agmen novissimum processerat, cum Galli... flumen transire non dubitant, Caes. – vix inopina quies laxaverat artus, et etc., Verg. – ...
utrum , Adv. (uter), auch verstärkt durch ne u. ... ... in utrumne verb., utrumne os an culum olfacerem Aemilio, Catull.: de Oceano dubitant, utrumne terras velut vinculum circumfluat an in suum colligatur orbem, Sen. rhet.: ...
dubito , āvi, ātum, āre (dubius), zwischen zweien-, nach ... ... dubitat, schwankt (euphemist. = ist uns entgegen), Liv. – poet., dubitantia lumina, brechende, sterbende, Sil. 10, 154. – / arch. ...
honestus , a, um (honor), I) ehrenhaft, ansehnlich, ... ... . Supin., honestumne factu sit an turpe (sittlich gut od. sittlich schlecht) dubitant id, quod in deliberationem cadit, Cic. de off. 1, 9; ...
Bedenken , das, I) Nachdenken. Überlegung: cogitatio. consideratio. meditatio ... ... – religio. scrupulus (Bedenklichkeit, Zweifel in Gewissenssachen). – ohne B., non dubitanter. sine dubitatione. nullā interpositā dubitatione (ohne langes Schwanken im Entschluß); haud ...
Einwendung , id quod contra dicitur. ea quae contra dicuntur; ... ... Befehle). – ohne Ei, sine mora; sine ulla dubitatione; hand cunctanter; non dubitanter: eine Ei. machen, contra dicere; occurrere, gegen etwas, alci ...
bedenklich , a) v. Pers.: suspiciosus. suspicax (argwöhnisch). ... ... ), deliberator ille (der lange zu überlegen pflegt). – Adv. suspiciose; dubitanter: cunctanter. – b) von Sachen etc.: suspiciosus. suspec tus ( ...
zweifelhaft , I) subjektiv, von Personen: dubius. incertus (ungewiß ... ... an etc. (es steht nicht recht fest beimir). – Adv . dubitanter (d.i. mit Bedenken, unschlüssig). – II) objektiv: dubius ...
unentschlossen , dubius (zweifelhaft). – incertus (ungewiß). – un. sein, magnā consilii inopiā affectum esse: ich bin un., was ich tue, dubius ... ... un., ob ich etc., incertus sum, utrum etc. – Adv . dubitanter.