aemulātor , ōris, m. (aemulor), der Nacheiferer, absol ... ... v. Abstr., animus aem. dei, Sen.: ironisch, Catonis aem., der Nachtreter, ... ... , 1, 10. – m. Acc., facta consultaque eius quidem aemulator erat, Sall. hist. fr. 3, 7 D. ...
aemulātus , ūs, m. (aemulor) = aemulatio no. II (w. vgl.), die Scheelsucht, Eifersucht, Tac. hist. 3, 66: Plur., Tac. ann. 13, 46.
ad-invicem , wechselsweise, gegenseitig, Eccl.
ab-invicem , Adv., s. invicem.
Achaemenēs , is, m. (Ἀχαιμέ ... ... Plin. 6, 98. – 2) Achaemenius , a, um, persisch od. parthisch, ... ... orb. 474: ortus, Avien. or. mar. 655. – 3) Achaemenis , idis, Akk. ...
... ;ς), I) zur Akademie bei Athen gehörig, akademisch, Academicae sectae philosophus, Lact.: philosophi Academici, Cic. – Plur. ... ... m., die Anhänger der akadem. (platon.) Philosophie, die Akademiker, Cic. u ...
abgemessen , modicus (das gehörige Maß haltend, z. B ... ... , exercitationes). – modulatus (nach dem Takt eingerichtet, z. B. sonus). – numerosus (voll ... ... B. incedere). – composite (z. B. ambulare). – Abgemessenheit , des Ganges, incedendi modulatio.
aemulātrix , īcis, f. (Femin. zu aemulator), die Nacheiferin, Cassiod. var. 7, 5, 2.
aemulanter (aemulans v. aemulor), nacheifernd, Tert. praescr. haer. 40.
Aemimontus , - montānus , s. Haemimontus.
Aemiliānus , a, um, s. Aemilius.
abgemattet , s., »ermattet« unter, »ermatten«.
abgemagert , s. abmagern.
admemorātio , ōnis, f. (ad u. memoro), die Erwähnung, Augustin. ep. 59, 1.
accrēmentum , ī, n., der Zuwachs, Boeth. 2. elench. soph. 9.
aemorroicus , s. haemorrhoicus.
abschwemmen , s. abspülen.
aemulāmentum , ī, n. (aemulor), der Gegenstand der Nacheiferung, Plur. bei Ps. Tert. poët. adv. Marc. 4, 10.