fugātor , ōris, m. (fugo), der Verjager, mortis, Tert. adv. Marc. 5, 10.
fugātrīx , trīcis, f. (Femin. zu fugator), die Verjagerin, Tert. adv. Gnost. 15.
effugātio , ōnis, f., das Entfliehen = ἀποφυγή, Gloss. II, 242, 34.
ef-fugo , āvī, ātum, āre (ex u. fugo), in die Flucht schlagen, vertreiben, Avien. or. mar. 156 u. Eccl. – / Dict. Cret. 2, 3 steht fugatis.
nachwirken; z.B. die Arznei wirkt nach, remedium fugato morbo sentitur: die Furcht wirkt nach, longior causis timor est.
Geisterbanner , qui daemonas od. animulas noxias adiuratione divini nominis expellit ac fugat (Spät.). – Geisterbeschwörer , exorcista (ἐξορκιστής, Spät.), rein lat. qui inferorum animas elicit. qui animas oder ...
... Cic.: flammas a classe, Ov.: Phoebus fugat astra, Hor.: maculas ore, Ov. – 2) insbes., ... ... ex Pont. 3, 5, 21 u.a.: Saturno rege fugato, Tibull. 2, 5, 9. – B) dahineilen lassen, ...
ago , ēgī, āctum, ere (griech. ἄγω, altind. ... ... , verfolgen, beunruhigen, plagen, quälen u. dgl., amor me ludificat, fugat, agit, Plaut.: agunt eum praecipitem poenae civium Romanorum, Cic.: acerba fata ...
mox , Adv. (altindisch makšú, eilend), bald, ... ... pan.: pauca de Augusto tradere, mox Tiberii principatum, Tac.: nam extemplo fusi, fugati, mox intra vallum paventes compulsi, postremo exuuntur castris, Liv.: u. so ...
dann , I) zur Angabe der Folge in der Zeit: tum ... ... . wiederholt, wie Liv. 1, 10, 4: Romulus Caeninensium exercitum fundit fugatque, fusum persequitur, und dann verfolgt er dasselbe.
pello , pepulī, pulsum, ere, (vgl. πάλλω, πεπαλών), ... ... avertunt, Liv.: pelluntur Persae et mox proelio victi in fugam vertuntur, Iustin.: pulsi fugatique, Sall. – β) = schlagen, exercitum, hostes, Caes.: ...
rapto , āvī, ātum, āre (Intens. v. rapio), ... ... leidenschaftlich fortreißen, hinreißen, beunruhigen, ita me amor lassum animi ludificat, fugat, agit, appetit, raptat, retinet etc., Plaut.: sacer effera raptat corda pavor ...
aurōra , ae, f. ( für *ausōsa, v. indogerm ... ... ad hoc quod diei est numquam concessavimus lavari etc., Plaut.: iamque rubescebat stellis aurora fugatis, Verg.: primā aurorā folia arborum melle roscida inveniuntur, Plin.: Hercules ad primam ...
audācia , ae, f. (audax), die Kühnheit, ... ... , aequitate etc., Sall.: mirabundi, unde tanta audacia, tanta fiducia sui victis ac fugatis, Liv.: quae bona sunt, fiduciam faciunt, divitiae audaciam, Sen.: ...
Phoebus , ī, m. (Φοιβος), ... ... . Prop. 1, 2, 27. – poet. = Sonne, fugat astra Phoebus, Hor. carm. 3, 21, 24: Phoebi pallidus orbis, ...
altāria , ium, n. (altus), vorklass.u. klass. nur ... ... altaria, Plin. pan. – auch von einem einz. Altar, ab altaribus fugatus, Cic.: altaribus admotum iureiurando adegit, Liv.: sumptis in manus altaribus, Iustin. ...
con-verto (vorto), vertī (vortī), versum (vorsum), ere, ... ... paucos nostros c. et insequi (v. Feinde), Hirt. b. G.: fugatae alae, conversae cohortes sunt, Vell.: cum hostium acies a sinistro cornu ( ...
con-tundo , tudī, tūsum, ere, zusammen - od ... ... ictu, Ov.: im Passiv, classis victa, fusa, contusa (zerschellt) fugataque est, Inscr. bei Liv.: pugiles caestibus contusi, Cic.: flos nullo ...
prō-terreo , terruī, territum, ēre, fortschrecken, fortscheuchen, ... ... Gallos, Caes.: hostes pr. atque in fugam conicere, Caes.: qui armis proterritus, fugatus, pulsus est, Cic.: unius hominis telo proterritus, Cic.: Themistocles patriā pulsus ...
... hostem esse putatis? Non est iste vir fugator homo (h. e. non is est quem fugere opus sit); ... ... διερός gab: 1) διερός von δίω , fugator und fugax , 2) διερός verwandt mit διαίνω ...
Buchempfehlung
In einem belebten Café plaudert der Neffe des bekannten Komponisten Rameau mit dem Erzähler über die unauflösliche Widersprüchlichkeit von Individuum und Gesellschaft, von Kunst und Moral. Der Text erschien zuerst 1805 in der deutschen Übersetzung von Goethe, das französische Original galt lange als verschollen, bis es 1891 - 130 Jahre nach seiner Entstehung - durch Zufall in einem Pariser Antiquariat entdeckt wurde.
74 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Zwischen 1765 und 1785 geht ein Ruck durch die deutsche Literatur. Sehr junge Autoren lehnen sich auf gegen den belehrenden Charakter der - die damalige Geisteskultur beherrschenden - Aufklärung. Mit Fantasie und Gemütskraft stürmen und drängen sie gegen die Moralvorstellungen des Feudalsystems, setzen Gefühl vor Verstand und fordern die Selbstständigkeit des Originalgenies. Für den zweiten Band hat Michael Holzinger sechs weitere bewegende Erzählungen des Sturm und Drang ausgewählt.
424 Seiten, 19.80 Euro