ferrūminātio (ferūminātio), ōnis, f. (ferrumino), das Anschweißen, Paul. dig. 6, 21, 3. § 5.
illūminātrīx , trīcis, f. (Femin. zu illuminator), die Erleuchterin, Isid. orig. 7, 10, 1.
cōn-sēminālis , e, in vermischten Gattungen zusammengesät, Col. 12, 45, 6.
dēterminātor , ōris, m. (determino), der Festsetzer, Bestimmer, Tert. de pudic. 11.
exalūminātus , a, um (ex u. alumen), alaunfarbig, Plin. 9, 113.
abōminābilis , e (abominor), verabscheuenswert, abscheulich, Spät.
comminātīvus , a, um (comminor), bedrohlich, Tert. adv. Marc. 2, 25.
crīmināliter , Adv. (criminalis), kriminell, ICt. u. Eccl.
2. cōgnōminātus , a, um, Partic. v. cognomino, w. s.
cōntāminātus , a, um, s. con-tāmino.
2. interminātus , a, um, s. inter-minor.
discrīminātio , ōnis, f. (discrimino), die Scheidung, Unterscheidung, als gramm. t. t., Diom. 320, 16: Plur., Varro LL. 8, 2 u. 10, 10 (nach Christs Vermutung). – als rhet. Fig. ...
indēterminātē , Adv. (indeterminatus), unbegrenzt, unbestimmt, Boëth. Aristot. elench. soph. 3. p. 726.
discrīminālis , e (discrimen), zum Abteilen geschickt, acus, die »Nestnadel ... ... ganzen Haarbau zusammenhält, Hieron. in Ruf. 3, 42: dafür subst. discrīmināle, is, n., Vulg. Isai. 3, 20.
discrīminātor , ōris, m. (discrimino), der Unterscheider, Augustin. tract ... ... 12. – / Tert. ad nat. 1, 10 med. ist wohl criminatores zu lesen, wie apol. 14.
innōminābilis , e (in u. nomino), unnennbar, deus, Apul. de dogm. Plat. 1, 5 (bei Tert. adv. Valent. 37 zw.).
abōmināmentum , ī, n. (abominor), ein Greuel, Scheusal (von Götzenbildern), Spät.
agnōminātīvus , a, um (*agnomino), das agnomen bezeichnend, Serv. gramm. 536, 5. Consent. gramm. 339, 15.
in-attāminātus , a, um (in u. attamino), unbefleckt, unversehrt, Tert. de coron. 15 zw. (Oehler intaminatus).
disterminātor , ōris, m. (distermino), der Auseinanderscheider, axis divisor et disterminator mundi, Apul. de mundo 1.