prae-for , fātus sum, fārī (nur vorkommend in den Formen praefatur, praefamur, praefentur, praefabantur, praefarer, praefarentur, praefati sumus, praefatus fuero, archaist. Imperat. praefato, praefamino, Infin. praefari, Partic. praefante, praefantes, praefatus, praefandus, Abl. Gerund. praefando ...
prae-fōrmo , āvī, ātum, āre, I) vorher bilden, A) abrichten, zustutzen, Sil. 7, 385. Tert. apol. 1 extr. – B) vorher entwerfen, materiam, Quint. 2, 6, 5. – II) ...
prae-fortis , e, sehr tapfer, sehr stark, Tert. de carne Christi 5.
prae-formīdo , (āvī), ātum, āre, vorher fürchten = vor etw. zurückschrecken, Quint. 4, 5, 5. Sil. 3, 608.
praefōrmātor , ōris, m. (praeformo), der vorher bildet, abrichtet, zustutzt, Tert. de praescr. 30.
vormalen , jmdm. etwas (damit er es nachmale), z.B. den Kindern Buchstaben, infantibus litteras praeformare (Quint. 5, 14, 31). – sich die Sache (in Gedanken) schön v., mendacio sibi blandiri.
praefātio , ōnis, f. (praefor), die Bevorwortung, konkret die Vorrede, I) als t. t. der relig. u. publiz. Sprache, die vor einer relig. od. politischen Handlung gesprochenen Eingangsworte, die ...
praefātus , Abl. ū, m. (praefor), das Vorhersagen, Symm. epist. 10, 22.
prae-fāmen , inis, n. (praefor), die Vorrede, Symm. epist. 2, 34.
vorzeichnen , I) eig., vorbilden, damit es jmd. nachmache: praeformare alci alqd (Quint. 5. 14, 31). – oder damit sich jmd. danach richte: designare alqd (z.B. serrā per designata currente [indem die Säge in der vorgezeichneten ...
vorschreiben , I) ein Musterzum Schreiben geben, z.B. jmdm. Buchstaben, praeformare alci litteras (Quint. 5, 14, 31). – II) als Regel des Verhaltens verordnen: praescribere (auch übtr., z.B. ut ratio et veritas praescribit). – praecipere ...
per-formīdātus , a, um, sehr gefürchtet, Sil. 3, 608 (al. praeformidatus).