sues , s. 1. sus.
... 8497. – Sing. Suēbus, ī, m., ein Suebe, Claud. IV. ... ... ; in Eutr. 1, 394: Suēba, ae, f., eine Suebin, Caes. b.G ... ... u. 45. – C) Suēbicus , a, um, suebisch, mare, Tac. ...
Suēvī , Suēvia , Suēvicus , s. Suēbī.
... . – Dav.: A) Suessānus , a, um, suessanisch, municeps, Cic. ad Brut.: subst., in Suessano, im Suessanischen, Cato: Suessānī, ōrum, m., die Einwohner ... ... . 4756. – B) Suessās , ātis, aus Suessa, suessatisch, ollulae, Gargil. ...
suēsco , suēvī, suētum, ere, (Inchoat. v. *sueo ... ... ich pflegte usw., mittere suevit, Lucr.: ubi cubitare sueverat, Amm.: u. synkop ... ... , wie du pflegst, Cic.: suemus, Lucr.: suerunt, Cic. poët.: suesse, Lucr. – II) tr. ...
suētus , a, um, PAdi. (v. suesco ... ... Tac.: plebs circo ac theatris sueta, Tac.: latrociniis, Tac.: lasciviae, Tac.: mit folq. ... ... , gewohnt, contubernium, Tac.: cibaria, Apul.: Cheruscis sueta apud paludes proelia, Tac. – subst., suēta, ...
suēmus = suevimus, s. suēsco, Lucr. 1, 60 u.a.
mānsuēs , is u. ētis (manus u. ... ... mansues, Gell. 5, 14, 21: Akk. Sing. mansuem, Varro sat. Men. 364. Apul. met. 11, 8: Akk. Plur. mansues, Apul. met. 7, 23: Akk. ...
cōn-sueo , ēre, gewohnt sein, pflegen, eine bloß nach Analogie angenommene ... ... . Prisc. 10, 15); denn Prop. 1, 7, 5 ist consuemus zsgz. für consuevimus.
īnsuētē , Adv. (insuetus), wider Gewohnheit, Cael. Aur. de morb. chron. 5, 3, 54. – Compar. b. Augustin. epist. 137, 5.
suellus , ī, m. (Demin. v. sus), das Schweinchen, Aldh. de re gramm. in Class. auct. 5, 558.
as-suēsco (adsuēsco), suēvī, suētum, ere (*assueo), I) tr. an ... ... 23. – / Über die synkop. Formen assuesti, assuerim, assueram, assuesse, s. Neue-Wagener Formenlehre 3 Bd. ...
assuētus (adsuētus), a, um (assuesco), I) Part. Perf. ... ... 3: tripudia Hispanorum suae cuique genti assueta, Liv.: Romanis Gallici tumultus assueti, Liv.: assuetam sibi causam suscipit, Vell. – Abl. ... ... collis cultores, Liv.: duces assueti militibus, Liv.: subst., assueti, die gewohnte Umgebung, ...
dē-suēsco , suēvī, suētum, ere, I) tr. abgewöhnen, entwöhnen ... ... d. vocem, Apul.: res desueta, Liv.: desueta sidera, meinen Augen entwöhnte, Ov.: voces ... ... desueta silvis, Lucan.: fera desueta rabiem, Stat.: desueta corda, Verg.: mit folg. ...
2. īnsuētus , a, um (in u. suesco), I) eine Sache ... ... Akk., ad stabilem pugnam, Liv.: corpora insueta ad onera portanda, Caes. – m. Infin ... ... ungewöhnlich, species, Liv.: solitudo, Liv.: iter, Verg.: poet., insuēta (n. pl.) ...
īn-suēsco , suēvī, suētum, ere, I) intr. sich an etwas gewöhnen, ... ... hoc me, Hor.: pecus aquā, Colum.: insuesci debent, Colum.: ita se a pueris (von Jugend an) insuetum, Liv. 24, 48, ...
Suessula , ae, f., kleiner Ort in Samnium, am ... ... Corp. inscr. Lat. 10, 3764. – Plur. subst., Suessulānī, ōrum, m., die Einwohner von Suessula, die Suessulaner, Liv. 8, 14, 11. Corp. ...
mānsuētē , Adv. (mansuetus), zahm, sanft, gelassen, ohne Murren, ... ... audimus aut legimus, Cic. Marc. 9: adeo tum imperio meliori animus mansuete oboediens erat, ut etc., Liv. 3, 29, 3. – Compar., civilius atque mansuetius versari, Apul. met ...
mānsuēto , āre (mansuetus), zähmen, bändigen, Vulg. sapient. 16, 18 u.a. Eccl.
cōnsuētē , Adv. (consuetus), wie gewöhnlich, Amm. 23, 2, 8. Cass. Fel. 1 u. 36.
Buchempfehlung
Grabbe zeigt Hannibal nicht als großen Helden, der im sinnhaften Verlauf der Geschichte eine höhere Bestimmung erfüllt, sondern als einfachen Menschen, der Gegenstand der Geschehnisse ist und ihnen schließlich zum Opfer fällt. »Der Dichter ist vorzugsweise verpflichtet, den wahren Geist der Geschichte zu enträtseln. Solange er diesen nicht verletzt, kommt es bei ihm auf eine wörtliche historische Treue nicht an.« C.D.G.
68 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Romantik! Das ist auch – aber eben nicht nur – eine Epoche. Wenn wir heute etwas romantisch finden oder nennen, schwingt darin die Sehnsucht und die Leidenschaft der jungen Autoren, die seit dem Ausklang des 18. Jahrhundert ihre Gefühlswelt gegen die von der Aufklärung geforderte Vernunft verteidigt haben. So sind vor 200 Jahren wundervolle Erzählungen entstanden. Sie handeln von der Suche nach einer verlorengegangenen Welt des Wunderbaren, sind melancholisch oder mythisch oder märchenhaft, jedenfalls aber romantisch - damals wie heute. Nach den erfolgreichen beiden ersten Bänden hat Michael Holzinger sieben weitere Meistererzählungen der Romantik zu einen dritten Band zusammengefasst.
456 Seiten, 16.80 Euro