... cum, Cic. u. Quint.: verstärkt tunc demum (demum tunc)... cum, Plaut. u. Colum. – ... ... ohne entsprechendes cum, Cic., Caes. u.a.: pleonast. tunc temporis, Iustin. 8, 3, 7; 12, 2, 7; ...
... aetatis (z. B. die d. Hilfsmittel, illius temporis copiae, temporis huius copia). – Gew. durch einen Relativsatz mit tum (tunc) od. illo tempore, z. B. der d. ... ... . bei den Histor. seit Liv.) bl. durch tum od. tunc, z. B. Florentinus ...
... od. etiamnum; etiam tum od. etiam tunc. – jetzt erst, jetzt endlich , nunc demum; tum od. tunc primum. – eben jetzt, jetzt eben , d.i ... ... bisher. – zumal jetzt , id praesertim temporis. – von jetzt an , inde ab ...
damals , tunc (entspricht dem nunc in der Gegenwart und ist »damals«, als ein ... ... – illo od. eo tempore. illā od. eā aetate. id temporis (zu jener Zeit übh.). – cum hoc factum est (als dieses ...
... α) m. Genet.: ultimi temporis recordatio et proximi memoria, Cic.: quorum (virorum) memoria et r., ... ... 17, 2, 1. – β) m. folg. dir. Rede: tunc subit recordatio ›quot dies quam frigidis rebus absumpsi!‹ Plin. ep. ...
1. cūdo , ere (vgl. ahd. houwan, angels. ... ... anulum, Quint. 9, 2, 61: absol., qui cudebat (schmiedete) tunc temporis, Vulg. Isai. 41, 7. – / Perf. cūdī, nach ...
... , ut etc., Cic. – salva utriusque temporis ratio est, man hat beide Zeiten gut berechnet, berücksichtigt, jeder Zeit ... ... theoretische-, wissenschaftliche Kenntnis, α) obj.: erat enim tunc haec nova et ignota r. solem lunae oppositum solere deficere, Cic.: ...