... od. Breite). – was eine Elle hat, cubitalis: eine halbe, semicubitalis: zwei E. hoch, binorum cubitorum in altitudine: länger als zwei E., bina cubita longitudine excedens: höher als drei E., tribus cubitis altior. – Sprichw., alle mit ...
... Cic. u.a.: ne dubita, Verg.: non erat prorsus unde dubitarem, Augustin. conf. 7, ... ... auctor dubitaretur, Tac.: dubitatus parens, Ov.: Attice, iudicio non dubitande meo, dem mein ... ... usw., a) eig., absol., non dubito, Caes.: quid dubitatis, Plaut.: quid dubitas, Caes. – m. ...
1. subitō , Adv. (subitus), I) plötzlich, mit einem Male, jählings ... ... . Caecin. 30 ( wo cum subito ecce). Curt. 9, 9 (36), 19. Ov. her. 12, 137 (ut subito). – II) übtr., ...
cubito , āvī, āre (Frequ. v. cubo), oft liegen, zu ... ... Cic.: in cunis, Plaut.: in dolio, Sen.: hic, Plaut.: super pedes cubitantis (Agrippinae) reclinis, Tac. – bl. liegen, ...
2. subito , āvī, āre (subitus), plötzlich erscheinen, Cypr. epist. 60, 2 u. vit. Cypr. 15.
subitē , Adv. = subito, Marc. Emp. 27 in.
... 2. – nachdrücklich st. des Adv. subito, subitus irrumpet, Quint. u. Tac.: subitum venisse ... ... , Plin.: adv., per subitum, in subitum, Sil.: ad subitum, Cassiod.: de subito, Cels. – Plur., ad ...
cubitum , ī, n. u. cubitus , ī, m. ( ... ... cubitum) als Längenmaß, die Elle, cubitum longae litterae, Plaut.: gladii tenues longi quaterna cubita, Liv.: columella tribus cubitis altior, Cic. – Sprichw. (aus ...
2. cubitus , ūs, m. (cubo), I) das Liegen, c. in fimo, Plin.: supini cubitus, Plin. – v. Schlafenliegen, Cato r. r. 5, 5. ...
cubital , ālis, n. (cubitum), das Polster für den Ellenbogen, das Armpolster, Hor. sat. 2, 3, 255.
cubitor , ōris, m. (cubo), einer, der gern liegt, bos, der sich beim Ackern gern hinlegt, Col. 6, 2, 11.
cubitio , ōnis, f. (cubo), das Liegen, Augustin. epist. 3, 1.
1. cubitus , ī, m., s. cubitum.
ad-dubito , āvī, ātum, āre, sich zum Zweifel ... ... allg. Acc., illud addubito, utrum... an etc., Nep.: quod ego addubito, Ascon.: aber res addubitata, angezweifelte, beanstandete, Cic. – m. indir. Fragesatz, ut addubitet, quid potius aut quo modo dicat, Cic. ...
dē-subitō , Adv., urplötzlich, ganz plötzlich, d. famam tollunt, Naev. ... ... . tam repente ad me venisti, Titin. com. fr.: si apud te eveniat desubito prandium, Plaut.: aere congesto funus d. esset ornatum, Cic. de rep. ...
incubito , āvī, ātum, āre (Intens. von incubo, āre), I) ... ... brüten, Colum. 8, 14, 9. – II) obszön, iam incubitatus es, bist schon mitgenommen, Plaut. Pers. 284.
in-dubito , āre, an etw. zweifeln, m. Dat., suis viribus, Verg. Aen. 8, 404: tuis moribus, Stat. silv. 3, 5, 110.
cubitūra , ae, f. (cubo), das Liegen, Plaut. Cist. 379 (vgl. Non. 198, 25).
sēcubito , āre (Frequ. v. secubo), immer allein schlafen, Lucil. 685.
accubito , āre = accubo (w.s.), Sedul. in carm. pasch. praef. 2.
Buchempfehlung
Die neunzehnjährige Else erfährt in den Ferien auf dem Rückweg vom Tennisplatz vom Konkurs ihres Vaters und wird von ihrer Mutter gebeten, eine große Summe Geld von einem Geschäftsfreund des Vaters zu leihen. Dieser verlangt als Gegenleistung Ungeheuerliches. Else treibt in einem inneren Monolog einer Verzweiflungstat entgegen.
54 Seiten, 4.80 Euro