1. vocātio , ōnis, f. (voco), das Rufen, a) die Einladung zu Tische, quaerunt in trivio vocationes, Catull. 47, 7. – b) die Vorladung vor ...
vocātor , ōris, m. (voco), der Rufer, a) der Einlader zu Tische, der Gastgeber (Ggstz. convivator), Sen., Plin. u.a. – b) der Berufer zum Reiche Gottes ...
vocātus , ūs, m. (voco), I) das ... ... die Aufforderung, Plur., vocatus mei, Verg. Aen. 12, 95. – II) (nur Abl. vocatu) die Ladung, Einladung, a) zur Senatssitzung ...
Vocātēs , ium, m., eine Völkerschaft im aquitanischen Gallien, im heutigen Bazadois, Caes. b.G. 3, 23, 1 u. 3, 27, 1.
2. vocātio , s. vacātio /.
ēvocātio , ōnis, f. (evoco), I) das Heraus-, Hervorrufen, ... ... 7. p. 83, 29 m. cod. P (Kübler evacatio): evocationes hominum, Cornif. rhet. 3, 3.
āvocātio , ōnis, f. (avoco), das Abziehen, ... ... Gedanken an die B.) et revocatio ad contemplandas voluptates, Cic. Tusc. 3, 33: ἀποπλάνησις est iudicis a re contraria nobis avocatio, Iul. Rufin. de fig. sent. 13. – II) ...
vocātīvē , Adv. (vocativus), a) anrufend, incalative, vocative, Paul. ex Fest. 114, 2. – b) im Vokativ, Gell. 13, 22, 4.
ēvocātor , ōris, m. (evoco), der zu den Waffen Aufbietende, der Aufwiegler, servorum et civium perditorum, Cic. Cat. 1, 27.
āvocātor , ōris, m. (avoco), der Abrufer, nec mortuorum suscitator, sed vivorum avocator, Tert. carn. Christ. 5 extr.
advocātio , ōnis, f. (advoco), das Herbeirufen, ... ... 10, 2. – u. seitdem die advocati zur Kaiserzeit als wirkliche Prozeßführer auftraten = die Prozeßführung, ... ... die Anwaltschaft, Quint. u.a. – in der Verbindung advocationem postulare, petere, dare, ...
revocātio , ōnis, f. (revoco), I) das ... ... 3. – bildl., a) übh.: avocatio a cogitanda molestia et revocatio ad contemplandas voluptates, Cic. Tusc. 3, 33. – b) als jurist. t. t., revocatio domum, die Berufung an einen ...
advocātus , ī, m. (eig. Partic. v. advoco), der Herbeigerufene, prägn. = a) zur Zeit der Republik, der Freund, Sachverständige und namentl. Rechtsverständige, den man bei einem Rechtsstreite ...
invocātio , ōnis, f. (invoco), die Anrufung, ... ... Quint. u.a.: sive in invocationem aliquam sive ad invidiosam implorationem convertimur, Quint.: Plur., Paul. ex Fest. 107, 17: invocationes divinae, Isid. orig. 17, 8, 1.
vocātīvus , a, um (voco, āre), zum Rufen ... ... . Varro LL. 42 vocandi casus): ders. subst. bl. vocātīvus, ī, m., Charis. 23, 19. Diom. 330, 6. Prisc. 5, 73: vocativus pluralis, Charis. 23, 23.
3. invocātas , Abl. ū, n. (in u. voco), das Nichteinladen, si ultro, si iniussu atque invocatu meo (ohne meinen Befehl u. ohne meine Aufforderung) venerint, Fronto epist ...
1. invocātus , a, um (in u. voco), I) ungerufen, ... ... . u. Cael. in Cic. ep. – im Doppelsinn mit invocatus = angerufen, Plaut. capt. 70. – II) insbes., ...
advocātor , ōris, m. (advoco), der Herbeirufer = der Helfer, Unterstützer, mendicorum, Tert. adv. Marc. 4, 15.
revocātor , ōris, m. (revoco), der Zurückrufer, animarum, Auferwecker, Ps. Quint. decl. 10, 19.
āvocātrīx , trīcis, f. (Femin. zu avocator), die Abruferin, Tert. de anim. 1.
Buchempfehlung
Während seine Prosa längst eigenständig ist, findet C.F. Meyers lyrisches Werk erst mit dieser späten Ausgabe zu seinem eigentümlichen Stil, der den deutschen Symbolismus einleitet.
200 Seiten, 9.80 Euro