ab-equito , āvī, āre, weg-, fortreiten, Syracusas, Liv. 24, 31, 10.
abhortor , ārī = ἀποτρέπομαι, Gloss. II, 242, 2.
Abmahner , dissuasor (der widerratende), von etwas, alcis rei. – Abmahnung , die, s. Abmahnen, das.
abliegen (entfernt sein), distare; abesse (s. »entfernt« den Untersch.). – abgelegen , s. bes.
abnuitio , ōnis, f. (abnuo), die Verneinung, Paul. ex Fest. p. 108, 7.
abfüllen , defundere. – vom Fasse auf Flaschen, diffundere (z. B. vinum).
abkochen , decoquere. – ein abgekochter Trank, decocta (verst. aqua); decoctum.
abneptis , is, f. = avi neptis, die Ururenkelin, Suet. Nero 35, 1.
abacinus , a, um (abacus), der Prunktische, spatia, Plin. 35, 3 ed. Detl.
abditūdo , dinis, f. (abdo), die Verborgenheit, Virg. gramm. 83, 4 H.
abfeilen , I) wegfeilen: delimare; limā avellere. – II) = ausfeilen, w. s.
abholzen , arbores caedere. – einen Wald a., silvam arboribus nudare.
abmieten , jmdm. etwas, conducere ab alqo (z. B. raedam).
aalartig , *anguillae similis. – Adv. anguillarum modo.
ablocken , jmdm. etw., elicere alqd alci, ab od. ex alqo.
abhäuten , pellem detrahere alci (jmd. die Haut abziehen).
Abantēus , -tiadēs , , -tias , , -tius , s. Abās.
abkosten , degustare (z. B. paulum ex alqa re).
abdienen , etw., *operā suā alqd compensare.
abfaulen , *putrefieri atque decĭdere.