aedituus , ī, m. (Nbf. v. aeditumus, durch Schwund des m entstanden), der Tempelhüter, eine der Volkssprache geläufigere (obgleich von Varr. LL. r.r. 1, 2, 1 verworfene) Form als aeditumus, schon ...
tuitor , ōris, m. (tueor), der Beschützer, tutores quasi tuitores, Paul. dig. 26, 1, 1. § 1: ›aedituus‹ aedis sacrae tuitor, Paul. ex Fest. 13, 6.
Küster , aedituus.
aeditua , ae, f. (aedituus), die Tempelaufseherin, Tert. de cult. fem. 2, 1. Corp. inscr. Lat. 6, 2209. – übtr., die Dienerin = Verehrerin, magnae Dianae, Itala act. apost. 19, ...
aedituo , āvī, āre (aedituus), Tempelhüter sein, Corp. inscr. Lat. 6, 8007. – Dep. aedituor , ārī, Pompon. com. 2 bei Non. 75, 16 (doch s. aeditumor).
Glöckner , aedituus (Eccl.).
Kirchner , aedituus.
aeditumus (aeditimus), ī, m. (v. aedes, wie finitumus, finitimus v. finis; vgl. aedituus), der Tempelhüter, Sacr. Arg. bei Varr. LL. ...
Sakristan , aedituus. – Sakristei , sacrarium.
aedituālis , e (aedituus, a), zum Tempelhüter od. zur Tempelhüterin gehörig, Tert. de pudic. 16.
hierophylax , acis, m. (ἱεροφύλαξ), der Tempelhüter, Küster, rein lat. aedituus, Scaev. dig. 33, 1, 20. § 1 (wo heteroklit. ...
Tempelhüter , templi custos (übh.). – aedituus (Küster). – Tempelhüterin , aeditua.
Tempelwärter , aedituus.
νεω-κόρος , den Tempel fegend, reinigend, subst . der Tempelwärter, Tempelaufseher, aedituus; neben ἱερεύς , Plat. Legg . XII, 953 a; νεωκόρους γίγνεσϑαι τοῖς ϑεοῖς , VI, 759 b; ὁ τῆς Ἀρτέμιδος ν ...