1. campus , ī, m. (vgl. καμπή, κάμπειν), ... ... campum colligere, Veget. mil. 3, 25. – poet. übtr. (wie aequor) = jede ebene Fläche, des Meeres, campi caerulei, Plaut ...
scindo , scidī, scissum, ere (griech. σχίζω, altind. ... ... Cael. Aur.: vallum, herausreißen, Caes.: quercum cuneis, zerspalten, Verg.: aequor ferro, mit dem Pfluge aufbrechen, aufreißen, Verg.: u. so ...
ferveo , ferbuī, ēre u. (altlat. u. poet.) ... ... ferventis aestus, Iustin.: turbo ingenti sonitu mare fervĕre cogens, Lucr.: fervet fretis spirantibus aequor, Verg.: omnia turn pariter vento nimbisque videbis fervĕre, Verg. – b) ...
mētior , mēnsus sum, īrī ( altindisch māti-ḥ, Maß, ... ... Menschen, Hor.: metiens iter annuum (luna) cursu, Catull.: aquas, Ov.: aequor curru, Verg.: iuga Pyrenes venatibus, Sil.: tantum aberat a continenti Pharos, ...
nāvigo , āvī, ātum, āre (navis u. ago), I ... ... befahren, durchsegeln, terram, Cic. de fin. 2, 112: Tyrrhenum aequor, Verg.: Oceanum, Sen. rhet.: Atlanticum mare, Sen.: fluvios grandes et ...
prōd-eo , iī, itum, īre, vorgehen, I) ... ... übtr., v. Erhöhungen usw., vortreten, vorragen, rupes prodit in aequor, Verg.: immodico prodibant tubere tali, Ov.: in angulos prodeunte rostro, Plin. ...
al-lūdo (ad-lūdo), lūsī, ere, bei, zu, ... ... m. Acc., quae fluctus salis alludebant, Catull. 64, 67: quod (aequor) vicissim nunc appulsum nostris pedibus alluderet fluctus, Min. Fel. 3, 3. ...
carcer , eris, m. (sikulisch κάρκαρον), die ... ... im Bilde, nemini fortuna currum e carcere intimo missum labi inoffensum per aecor (= aequor) candidum ad calcem sivit, Varr. sat. Men. 288: ad carceres a ...
dēnsus , a, um, Adi. m. Compar. u. ... ... , Cels.: terra (Ggstz. rara), Cic.: litus, fanddicht, Ov.: aequor, gefroren, Lucr.: aër, Hor.: caelum, Cels.: densiores silvae, Caes ...
1. lūstro , āvī, ātum, āre (wie 2. lustrum ... ... , 57. – 2) bereisen, durchwandern usw., Aegyptum, Cic.: aequor navibus, befahren, Verg.: u. so flumina navigiis, Plin. pan ...
ē-verto (ēvorto), vertī (vortī), versum (vorsum), ere ... ... , aedibus, Plaut. – m. Rücksicht auf den Zielpunkt, totos in apertum aequor, stürzen, Ov. – b) übtr., jmd. gleichs. aus seinem ...
iactus , ūs, m. (iacio), das Werfen, ... ... extra teli iactum, Curt.: extra omnem teli iactum, Sen.: iactu se dedit aequor in altum, schwang sich hinab usw., Verg.: übtr.: fortuitus iactus ...
ferrum , ī, n., das Eisen, I) ... ... Schere oder Schermesser, Ov.: Kräuseleisen, Brenneisen, Verg. u. Ov.: aequor ferro scindere, Pflugschar, Verg.: ferro et igne curari, durch Schneiden ...
Pharos u. - us , ī, f. (Φά ... ... a, um (Φάριος), a) pharisch, aequor, Lucan. – b) meton. = ägyptisch, iuvenca, ...
Hadria (Adria), ae, f. I) Stadt Italiens im Pizenischen ... ... a, um (Ἀδριακός), adriatisch, aequor, Prop.: undae, Verg.: unda, Avien. – B) Hadriānus , a ...
hīrtus , a, um (vgl. hīrsūtus), struppig, borstig ... ... Nep.: hirtiora folia, Ps. Apul. herb. 71. – v. Örtl., aequor, Prud.: hirta dumis saxa, Stat.: spinigeris stirpibus hirtus ager, Prud. – ...
impūne , Adv. (impunis), ungestraft, I) eig., frei von Strafe, ohne Strafe, facere Cic. ... ... ohne Nachteil, ohne Gefahr, sicher, in otio esse, Cic.: revisere aequor, Hor.: inter haec vadosa perfretasse, Solin.
quater , Adv. numer. (aus *quatrus), I) ... ... wieder und wieder, sprichw. bald = öfter, ter et quater revisens aequor, Hor.: terque quaterque solum scindendum, Verg.; bald = sehr, terque ...
ē-verro , verrī, versum, ere, ausfegen, auskehren, ... ... , Varro u. Col.: solum stabuli, Varro: stabula frequenter, Varro. – aequor retibus, ausfischen, Manil. 4, 285. – im Bilde, fanum ...
Araxēs , is, Akk., ēn u. em, m. ... ... – Dav. Araxēus , a, um, des Araxes, araxeisch, aequor, Avien. descr. orb. 30. – II) der bedeutendste Fluß in ...
Buchempfehlung
Der junge Chevalier des Grieux schlägt die vom Vater eingefädelte Karriere als Malteserritter aus und flüchtet mit Manon Lescaut, deren Eltern sie in ein Kloster verbannt hatten, kurzerhand nach Paris. Das junge Paar lebt von Luft und Liebe bis Manon Gefallen an einem anderen findet. Grieux kehrt reumütig in die Obhut seiner Eltern zurück und nimmt das Studium der Theologie auf. Bis er Manon wiedertrifft, ihr verzeiht, und erneut mit ihr durchbrennt. Geldsorgen und Manons Lebenswandel lassen Grieux zum Falschspieler werden, er wird verhaftet, Manon wieder untreu. Schließlich landen beide in Amerika und bauen sich ein neues Leben auf. Bis Manon... »Liebe! Liebe! wirst du es denn nie lernen, mit der Vernunft zusammenzugehen?« schüttelt der Polizist den Kopf, als er Grieux festnimmt und beschreibt damit das zentrale Motiv des berühmten Romans von Antoine François Prévost d'Exiles.
142 Seiten, 8.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro