dēmum (altl. dēmus), Adv. (Superl. v. ... ... , Suet.: dah. ita demum, ut etc., erst unter der Bedingung, daß usw., Iustin. 11, 4, 10. – b. Spät. demum gezadezu für denique, endlich, zuletzt, Sen. ...
tunc , Adv. ( aus tun-ce, wie nunc ... ... dann eben, tunc... cum, Cic. u. Quint.: verstärkt tunc demum (demum tunc)... cum, Plaut. u. Colum. – tunc... si, Colum. ...
dēmus , Adv., archaist. Nbf. von demum (w. s.).
allerärmster , pauperrimus; pauperum pauperrimus. – allerart , s. ... ... omnium primus; gew. bl. primus; Adv. primum (zuerst). – demum (endlich). – zu a., omnium primum u. bl. primum ...
tum , Adv. (eig. Acc.-Sing.-Neutr. zum Pronominalstamme ... ... Liv.: si... tum, Ter. u. Cic. – verstärkt, tum demum, dann erst, Plaut., Liv. u.a.: tum denique, ...
ibi , Adv. (vom Pronominalstamme *i - [is]), I ... ... infit, Liv.: ibi ira est suppressa, von nun an, Liv.: ibi demum, dann erst, Ter.: so auch ibi tum, Cic.: ibi ...
iuvo , iūvi, iūtum, Partiz. Fut. iuvātūrus, iuvāre, ... ... 5, 13 (14), 8; 8, 6, 17. – absol., id demum iuvat, si etc., Ter.: si quod adest gratum iuvat, Hor.: quod ...
... Cic. u.a. (vgl. nunciam): nunc demum, jetzt erst, Cic. u.a.: ... ... nunc reus erat, Cic.: nunc in causa refrixit (crimen), Cic.: nunc demum se voti esse damnatum, Nep.; vgl. ut Paris hanc rapuit, nunc demum uxore carere non potes, Ov.: nunc nuper, vor kurzem, neulich, ...
... demum. – so erst , ita od. sie demum. – kaum erst , ... ... (eben erst, s. eben no. II); vix demum (kaum endlich, z.B. quartā vix demum horā exponimur). – nur erst , ...
dann , I) zur Angabe der Folge in der Zeit: tum ... ... ). – quae cum fiunt (wenn dieses geschieht). – dann erst, tum demum; tum denīque (dann erst endlich): dann eben, tum maxime. – ...
agōn , ōnis, Akk. Sing. ōnem u. ōna, ... ... Olympius, Suet. fr. p. 171, 3 R. – übtr., nunc demum agon est (νῦν γάρ έστιν ἀγών) = jetzt erst gilt ...
damno , āvi, ātum, āre (damnum), büßen, büßen lassen ... ... 7, 28, 2), damnarentur ipsi votorum, quae pro iis suscepissent, Liv.: nunc demum se voti damnatum esse, Nep.: voti damnatus, cuius voti damnatus, Liv.: ...
mereo , uī, itum, ēre, u. mereor , itus ... ... poenas, Ov.: meruisse mori, Ov.: plures sunt qui perire meruerunt, Sen.: id demum est homini turpe, quod meruit pati, Phaedr.: meritus maiora subire verbera, Hor ...
red-eo , iī (selten īvī), itum, īre, I) ... ... (sei zerstört) vim luminis (die Sehkraft) et redituram, Tac.: tum demum, vitali admoto calore, membris aliquis redibat vigor, Curt.: iam rediit animus ...
ārdeo , ārsī, ārsūrus, ēre (aridus, synk. ardus), ... ... et cupiendo ardeant, Gell. 13, 24 (23), 2: absol., nunc demum mihi animus ardet, nunc meum cor cumulatur irā, Caecil. com. fr.: ...
prōmo , prōmpsī, prōmptum, ere ( aus *pro-emo), ... ... ihre Samenkörner hervorbringen, in Samen schießen, Colum. 9, 13, 2: tum demum (radices) se promunt, schießen auf, Iul. Graecinus bei Colum. ...
dūdum , Adv., I) (du zu duro, u. ... ... (früher) patrem eius nascendi auctorem habuissent, Iustin. – nunc od. nunc demum... d., Plaut.: d.... nunc, Plaut.: ut d. od. d ...
jetzt , nunc (von der Gegenwart des Redenden). – ... ... tum od. etiam tunc. – jetzt erst, jetzt endlich , nunc demum; tum od. tunc primum. – eben jetzt, jetzt eben , ...
dī-rigo (dē-rigo), rēxī, rēctum, ere (dis u ... ... ut, quā primum viam direxisset (wo er zuerst seinen Weg genommen), eā demum ire agere deberet, Cels. dig. 8, 1, 9. – huc dirige ...
re-peto , īvī u. iī, ītum, ere, I) ... ... Siciliam exercitu cum partem reliquam copiarum continenti repeteret, oppressus ex improviso a Demochare, uno demum navigio aegerrime effugit, Suet. Aug. 16, 3. – β) wieder ...
Buchempfehlung
Hume hielt diesen Text für die einzig adäquate Darstellung seiner theoretischen Philosophie.
122 Seiten, 6.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro