dē-lūdo , lūsī, lūsum, ere, I) tr. mit ... ... übtr., v. Lebl., et quae sopitos deludunt somnia sensus, Verg.: quem spes delusit, huic querela convenit, Phaedr.: terra falso partu deludet arantes, Prop.: ...
saepēs (sēpēs), is, f. (saepio), der Zaun, die Verzäunung, das Gehege, I) eig., Caes. ... ... Schenkl und viell. Val. Flacc. 6, 537 (wo cod. C spes).
Strahl , radius. – fulmen (Blitzstrahl, der trifft, Wetterstrahl). – beim ersten St. der Morgenröte, ad primam auroram; ... ... fundere. – Bildl., es zeigt sich m ir ein St. von Hoffnung, spes allqua mihi affulget od. ostenditur.
dē-ficio , fēcī, fectum, ere (de u. facio), ... ... Abstr., nec vero levitatis Atheniensium exempla deficiunt, Cic.: deficit non voluntas, sed spes, Cic.: quod mihi consuevit in ceteris causis esse adiumento, id quoque in ...
cōn-fero , contulī, collātum (conlātum), cōnferre, I) zusammentragen ... ... videntur, in suas artes c., Cic.: lamentationes suas etiam in testamentum, Tac.: spes votaque non prius ad deos quam ad principum aures, Tac. – cur non ...
cōn-sūmo , sūmpsī, sūmptum, ere, I) verwendend, verbrauchend ... ... omnis paene consumitur, lacht man sich fast satt, Cic.: omnes opes et spes privatas suas consumpsisse, Sall. fr.: consumpsisse misericordiam, das Maß des M. ...
trāns-eo , iī, itum, īre, I) intr.: A) ... ... magna, Tac. hist. 2, 59. – d) übertreffen, zuvorkommen, spes transeundi, Quint.: si non transierit, aequabit, Quint.: Pompeium transire parat, Lucan ...
Einfluß , I) Mündung eines Flusses etc.: os; ostium. ... ... corrumpere (s. Cic. Sull. 78: illa tormenta ... corrumpit spes, infirmat metus): keinen geringen Ei. haben, von keinem geringen Ei. sein ...
re-mitto , mīsī, missum, ere, I) zurückgehen lassen, ... ... nachläßt od. abläßt, etwas abhalten, abziehen, spes animos a certamine remisit, Liv.: ab religione animos remiserunt, sie fühlten sich ...
dis-cēdo , cessī, cessum, ere, I) auseinander gehen, ... ... schwinden, numquam ex animo meo discedit illius viri memoria, Cic.: hostibus spes potiundi oppidi discessit, Caes. – 2) insbes.: a) von etwas ...
ambitio , ōnis, f. (ambio), das Herumgehen, ... ... Buhlen um etw., amb. gloriae, Tac.: ambitio conciliandae provinciae ad spes novas, Tac. – absol. = eifrige Bemühung, magnā ambitione ...
af-fecto (ad-fecto), āvi, ātum, āre (afficio), ... ... zu verwirklichen suchen, hegen u. pflegen, Liv.: u. so easdem spes, Ov. – im üblen Sinne, caelum, Ov.: immortalitatem, ...
ostendo , tendī, tentum u. später tēnsum, ere (obs ... ... vorspiegeln, Cic.: laboranti certum subsidium, Cic.: munus, Cic.: dah. ostenditur spes alcis rei, es zeigt sich die Aussicht, die Hoffnung auf etwas, ...
con-iūro , āvī, ātum, āre, zusammen schwören, ... ... Curt.: cum alqo in omne flagitium et facinus, Liv.: u. (unpers.) spes Campanae defectionis, in quam coniuratum est, Liv. – m. ad ...
prō-veho , vēxī, vectum, ere, vor-, vorwärtsführen, - ... ... v. lebl. Subjj., vestra benignitas provexit orationem meam, Cic.: haec spes provexit, ut etc., Liv.: ultra privatum pecuniae modum fortuna te provehet, Sen ...
ostento , āvī, ātum, āre (Intens. ... ... revera fieri nisi exhausto aerario nullo pacto potest, Cic.: cum unius filii recuperandi spes esset ostentata, Cic.: occasio mihi ostentata, Ter.: spes se quaedam mihi ostentabat fore, ut etc., Cic.: nova iura Cappadociae ostentata ...
reficio , fēcī, fectum, ere (re u. facio), I ... ... die Körperkraft, die Gesundheit wiederherstellen, heilen, saucios, Sall.: Tironis reficiendi spes, Cic. – f) wiederherstellen = physisch, geistig, politisch sich ...
dē-cerpo , cerpsī, cerptum, ere (de u. carpo), ... ... . – b) vernichtend, vereitelnd, zerstörend entblättern, quae (invidia) spes tantas decerpat, Quint. 6. prooem. § 10.
cadūcus , a, um (cado), I) fallend, gefallen, A) eig.: aqua, Varr. u. Ov.: oleae, Cato: folia ... ... , Cic.: brevis (von kurzer Dauer) et caduca res, Sen.: fama, spes, preces, Ov.
dī-moveo , mōvī, mōtum, ēre (dis u. moveo; ... ... insbes., eine Person von jmd. od. etwas abwendig, abtrünnig machen, spes societatis equites Romanos a plebe dimoverat, Sall.: nec terror dimovit fide socios, ...
Buchempfehlung
Drei Erzählungen aus den »Neuen Dorf- und Schloßgeschichten«, die 1886 erschienen.
64 Seiten, 4.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro