viridis , e (vireo), grün, nach allen ... ... , Sen. exc. contr. 4. praef. § 3: senex, sed viridis animo ac vigens, Sen. ep. 66, 1: consilio viridis, energisch im Rat, Sil. 3, ...
grün , viridis (im allg., z.B. ... ... viriditas (grüne Beschaffenheit, z.B. pratorum). – color viridis (grüne Farbe). – II) meton.: locus od. campus viridis (grüner Ort, grünes Gefilde). – locus od. ...
rāmus , ī, m. (verwandt mit radix), I) ... ... eig.: a) übh.: ramus nodosus, retorridus, Sen.: frondens, Verg.: viridis, Ov.: arbor multorum ramorum, Fronto: rami palmarum, Palmzweige, Eccl.: ...
1. vireo , ōnis, m., s. viridis.
virido , āre (viridis), I) intr. grün sein, grünen, hic viridat tumulis laurus prope Delia nostris, Corp. inscr. Lat. 8, 7854: dictum quod viridat, Serv. Verg. Aen. 4, 242 (nach Beckers Vermutung). – dah. ...
viride , Adv. (viridis), grün, nihil viridius viret, Plin. 37, 62.
acucula (acicula), ae, f. (Demin. v. acus), ... ... Cod. Theod. 3, 16, 1: u. an der Fichte, pinus viridis aciculae, Marc. Emp. 21; vgl. Plin. Val. 2, 13 ...
mīnctus , ūs, m. (mingo), das Harnen, Pissen, minctu viridis urinae, Cael. Aur. de signif. diaet. pass. 136: minctus difficultate laborantes, Cass. Fel. 45. p. 113, 11 Rose.
biridis , e, s. viridis /.
viridia , ium, n., s. viridis.
2. senectūs , ūtis, f. (senex), das ( ... ... eig. u. meton.: 1) eig., Cic. u.a.: viridis, Plin. ep., cruda viridisque, Verg. u. Tac.: vivere ad ...
viridico , āre (viridis), grünlich glänzen, nur Partic. viridicāns, grünlich glänzend, Tert. de pudic. 20. – / Cic. ad Q. fr. 3, 1, 2. § 3 ist statt palaestra et silva virdicata (grüner ...
bläulich , subcaeruleus. – b. grün, viridis (z. B. caelum).
viriditās , ātis, f. (viridis), I) die grüne Farbe einer Sache, das Grün, pratorum, Cic.: agrorum, Ambros.: maris, Plin. – II) bildl., die Jugendfrische, Lebhaftigkeit, Munterkeit, frische Tatkraft, senectus ...
viridēsco , ere (viridis), grün werden, grünen, Ambros. hexaëm. 5, 1, 1 u. de spir. scto prol, no. 16. Th. Prisc. 4. fol. 317 (a). – / Synk. Form virdēsco, Ambros. in ...
viridārium ( viridiārium ), iī, n. (viridis), I) der Garten, bes. zum Vergnügen, der Luftgarten, Hausgarten, Park, Sing. viridiarium, Suet. Tib. 60; synkop. virdiarium, Lampr. Heliog. 23, 8: ...
dunkelblau , violaceus (veilchenblau). – purpureus (trauben-, pflaumenblau). ... ... – luteus (schmutziggelb). – ravus (graugelb). – dunkelgrün , acriter viridis. perviridis (sehr grun). – prasĭnus (lauchgrün). – niger ( ...
per-viridis , e, sehr grün, color, Plin. 6, 87. Solin. 53, 21. Frontin. aqu. 7 ed. Ded. (Bücheler praeviridis): campus minutā arundine gracilique perviridis, Mela 2, 5, 7 (2. § 82).
viridārius (viridiārius), iī, m. (viridis), der Aufseher des Luftgartens, der Luftgärtner, Corp. inscr. Lat. 6, 2225.
sub-viridis , e, etwas grün, grünlich, Plin., Scrib. Larg. u.a.
Buchempfehlung
Anselm vertritt die Satisfaktionslehre, nach der der Tod Jesu ein nötiges Opfer war, um Gottes Ehrverletzung durch den Sündenfall des Menschen zu sühnen. Nur Gott selbst war groß genug, das Opfer den menschlichen Sündenfall überwiegen zu lassen, daher musste Gott Mensch werden und sündenlos sterben.
86 Seiten, 5.80 Euro