prae-for , fātus sum, fārī (nur vorkommend in den Formen praefatur, praefamur, praefentur, praefabantur, praefarer, praefarentur, praefati sumus, praefatus fuero, archaist. Imperat. praefato, praefamino, Infin. praefari, Partic. praefante, praefantes, praefatus, praefandus, Abl. Gerund. praefando ...
prae-fōrmo , āvī, ātum, āre, I) vorher bilden, A) abrichten, zustutzen, Sil. 7, 385. Tert. apol. 1 extr. – B) vorher entwerfen, materiam, Quint. 2, 6, 5. – II) ...
prae-fortis , e, sehr tapfer, sehr stark, Tert. de carne Christi 5.
prae-formīdo , (āvī), ātum, āre, vorher fürchten = vor etw. zurückschrecken, Quint. 4, 5, 5. Sil. 3, 608.
praefōrmātor , ōris, m. (praeformo), der vorher bildet, abrichtet, zustutzt, Tert. de praescr. 30.
praefātio , ōnis, f. (praefor), die Bevorwortung, konkret die Vorrede, I) als t. t. der relig. u. publiz. Sprache, die vor einer relig. od. politischen Handlung gesprochenen Eingangsworte, die ...
praefātus , Abl. ū, m. (praefor), das Vorhersagen, Symm. epist. 10, 22.
prae-fāmen , inis, n. (praefor), die Vorrede, Symm. epist. 2, 34.
per-formīdātus , a, um, sehr gefürchtet, Sil. 3, 608 (al. praeformidatus).