cārex , ricis, f., das Riedgras, Verg., Col. u.a.
Cāria , s. Cāres.
carīna , ae (κάριον), der Kiel, Schiffskiel, I) eig u. meton.: A) eig.: uncta carina, Enn. fr.: panda, Enn. fr.: carinae aliquanto planiores, quam nostrarum navium, Caes.: centum navium ...
cariēs , em, ē (nur diese drei Kasus), f. (vgl. altind. çīryátē, wird zerbrochen, zerfällt; griech. κήρ, Verderben, Tod), das Morsch-, Faulsein, die Morschheit, Fäulnis, Lucil.: des Holzes infolge ...
2. carino , āre, od. (nach Gloss.) carinor, ārī = χαριεντίζεσθαι, Hohn und Spott treiben, Enn. ann. 181 u. 229; vgl. Paul. ex Fest. 47, 8. Serv. Verg. Aen. 8, 361. Löwe ...
1. carīno , āvī, ātum, āre (carina), se, von den Muscheln, sich mit Schiffskielen versehen, d.i. sich mit den Schalen versehen, Schalen bekommen, Plin. 9, 103.
careum , ī, n. (κάρος), Wiesenkümmel, Feldkümmel (Carum carvi, L.), Plin. u.a.
cārica , s. Cāres a. E.
carico , s. carrico.
as-pello , pulī, pulsum, ere (abs u. pello), wegtreiben, inde optime virum de supero, Plaut. Amph. 1000: alqm domo, Titin. com. 47: alqm plenis semitis, Plaut. merc. ...
carinus , a, um (καρύινος), subst. carinum, ī, n., ein nußbraunes Kleid, Plaut. Epid. 233.
montius , a, um (mons), zum Berge gehörig, Pompeii comment. 144, 13 K. Gramm. Vat. 5, 184.
cariāns , antis (caries), morsch, faul, tripus, Mart. Cap. 1. § 10.
Cāricus , a, um, s. Cāres.
cariōsus , a, um (caries), morsch, faul, mürbe, I) eig.: os, Cels.: dentes, Phaedr. u. Plin.: palmula fit vetustate cariosior, Varr.: terra, trocken, beinahe zu Staub geworden, Cato u. Col.: von ...
Carietēs , um, hispanische Völkerschaft, Plin. 3, 26. Corp. inscr. Lat. 5, 4373 (wo Genet. -um).
carīnula , ae, f. (Demin. v. carina), ein kleiner Kiel, Diom. 507, 22.
montifer , fera, ferum (mons u. fero), bergtragend, Sen. Herc. Oet. 1216.
Montīnus , ī, m. (mons), der Berggott, Arnob. 4, 9.
Epidamnus , ī, f. (Επίδαμν ... ... .: A) Epidamniēnsis , e, epidamnisch, cives, Plaut. Men. 1000. – B) Epidamniī , ōrum, m. (Επιδά ...