Stōicus , a, um (Στωϊκός), zur stoischen ... ... pilum etc.‹, Cic. Acad. 2, 85. – subst., a) Stōicus, ī, m., der Stoiker, stoische Philosoph, Cic. u. ...
Stōicē , Adv. (Stoicus), stoisch, Cic. Mur. 74 u.a.
Stōicī , ōrum, m., s. Stōicus.
sincērus , a, um (viell. aus sine cera, vom ... ... veris, Cic. – b) übtr.: α) echt, wirklich, Stoicus, Gell. – β) aufrichtig, rechtschaffen, nihil sinceri, ...
2. volo , voluī, velle (altind. vrnāti, er ... ... esse vult deum, Cic.: is, quem voluerunt esse eloquentem, Cic.: idem Aelius Stoicus esse voluit, Cic.: illi regi tolerabili aut, si vultis, etiam amabili Cyro ...
gēns , gentis, f. (geno, alte Form v. gigno ... ... die niedern, Cic.: u. so auch qui quasi maiorum est gentium Stoicus, von der vorzüglichen Art, Cic. – u. v. Geschlecht der ...
Cantabrī , ōrum, m. (Κάνταβρ ... ... bellicosus od. indoctus inga ferre nostra, Hor.: kollektiv, C. unde Stoicus, Iuven. – Adi. Cantaber, bra, brum, kantabrisch, oceanus, ...
1. germānus , a, um ( wie germen v. geno = gigno), leiblich, recht, I) eig., v ... ... Ironie, Cic.: patria, Cic.: artis magistri, Cic.: Gallus, Sen.: germanissimus Stoicus, Cic. Acad. 2, 132.
Lūcīlius , a, um, Name einer röm. gens, aus ... ... Cic. de div. 1, 9; de nat. deor. 1, 15: Lucilius Stoicus, Lact. 2, 5, 7. – Außerdem C. Lucilius, aus ...
balbūtio (balbuttio), īvī, ītum, īre (balbus), I) intr. ... ... spricht) Humpelchen, Hor. sat. 1, 3, 48. – übtr., Stoicus perpauca balbutiens, dem es nur zuweilen an der nötigen Klarheit gebricht, Cic ...