auguro , āvī, ātum, āre (augur), I) das Amt eines Augurs verrichten, Augurien anstellen, Wahrzeichen beobachten und deuten, m. Acc. der Sache, wegen der man Augurien anstellt, sacerdotes vineta virgetaque et salutem populi auguranto, Cic ...
in-auguro , āvī, ātum, āre, I) intr. Augurien anstellen, die Weissagevögel befragen, Palatium Romulus, Remus Aventinum ad inaugurandum templa capiunt, Liv. 1, 6, 4: m. folg. indir. Fragesatz, inaugura, fierine possit, quod nunc ego ...
ex-auguro , āre, eine geweihte Sache od. Pers. dem gewöhnlichen Gebrauche wieder anheimgeben, die Weihe einer Sache od. Pers. aufheben, eine Sache od. Pers. profanieren, fana, Cato fr.: fana sacellaque, Liv ...
augurātō , s. auguro.
augurātus , ūs, m. (auguro), I) das Auguramt, aug. alcis, Cic.: insigne auguratus, Cic.: scientia auguratus, Cic.: auguratu praeditus, Tac.: auguratum deferre alci, Cic.: auguratum accipere, Plin. ep. – Plur., pontificatus auguratusque, ...
augurātio , ōnis, f. (auguro), I) die Weissagung, quae tandem ista auguratio est ex passeribus annorum potius quam aut mensium aut dierum? Cic. de div. 2, 65. – II) meton., die Weissagekunst, Lact. 2 ...
augurātor , ōris, m. (auguro), der Weissager, Itala deut. 18, 11. Ambros. ep. 50, 4.
augurātrīx , īcis, f. (auguro), die Weissagerin, Wahrsagerin, Vulg. Iesai. 57, 3. Hier. in Iesai. 16, 57, 3.
augurāculum , ī, n. (auguro), Name der Burg von Rom, weil die Auguren daselbst den Vogelflug beobachteten, Paul. ex Fest. 18, 14; vgl. Sacrif. Arg. b. Varr. LL. 5, 52 (nach Turnebus' Konjektur).
augurātōrium , ī, n. (auguro) = augurale (s. augurālis no. II, 1), Hygin. de munit. castr. 11. Corp. inscr. Lat. 6, 976.