fatīgo , āvī, ātum, āre (viell. verwandt mit *fatis, wov. affatim), abtreiben, abtummeln, abhetzen, abmühen, ermüden, mürbe machen, I) eig.: A) körperl.: α) act.: cervos iaculo cursuque, Verg.: equos, Verg ...
fatīsco , ere, und Depon. fatīscor , īscī ( zu fatīgo und ad-fatim), I) auseinander gehen, lechzen, Risse bekommen, zerfallen, fatiscit area, Verg.: f. tellus, zerfällt, Verg.: f. ianua, öffnet sich, ...
af-fatim (ad-fatim), Adv. (von ad u. fatim, v. *fatis, vgl. fatigo), zur Genüge, hinlänglich, mehr als genug, miseria una uni quidem homini est aff., Plaut.: aff. edi, bibi, lusi, ...
dē-fatīgo (in guten Hdschrn. u. Ausgg. auch dēfetīgo), āvī, ātum, āre, erschöpfen, bis zur gänzlichen Erschöpfung ermüden, abmatten, ganz mürbe machen, I) im allg.: a) körperl.: α) act.: augebat ...
dēfetīgo , s. dē-fatīgo.
fatīgātio , ōnis, f. (fatigo), I) die Ermüdung, ermüdende Anstrengung, alcis, Quint. u. Tac.: animi, Cels.: cum fatigatione equorum atque hominum, Liv.: omnes fatigatione continuati laboris affecti, Curt.: fatigatio corpora afficit (greift an), ...
dif-fatīgo , āre = defatigo, Plaut. Epid. 118 Goetz.
īnfatīgātus , a, um (in u. fatigo), unermüdet, Mart. Cap. 6. § 582.
fatīgābilis , e (fatigo), ermüdlich, fatigabilis ascensu scalarum, Tert. de anim. 32.
fatīgātōrius , a, um (fatigo), stichelnd, pikant, verba, Sidon. epist. 5, 17, 5.